Merhaba, ben de buraya yazan herkes gibi açılmak istediğim için yazıyorum.
Öncelikle şu an 16 yaşındayım yani lise 2. sınıfım. Ortaokulda ailem beni İmam Hatip’e gönderdi. O zamanki sınıf öğretmenim her ne kadar ‘Göndermeyin’ dediyse de dinlemediler. Ablam da benim gideceğim okulda olduğu için rahat olacağımı düşündüler. Ortaokulda çevremdeki herkes kapalı olduğu için pek düşünmeden kapandım. Kimse de ‘Kapanmak istediğine emin misin, daha senin için erken’ demedi.
Kapalıyken çevremdekiler tarafından dışlanmadım, yabancılık çekmedim çünkü onlar da benim gibi kapalıydı. Derslerim çok iyiydi, öğretmenler beni severdi. Lise sınavında gayet yüksek bir puan almıştım. Ortaokul böylece bitti. Hayalim hep dil okumaktı çünkü benim dilim ortaokulda çok iyiydi, ben de dil okumak istediğime karar verip annemlere Sosyal Bilimler lisesi istediğimi söyledim. Ama bana bağırdılar, erkek-kız karışık bir okula beni asla göndermeyeceklerini söylediler. O gün çok ağlamıştım. Bu konuyu ne zaman açsam beni reddettiler, bu yüzden lisede de İmam Hatip’e gitmek zorunda kaldım. Ablam yine benimle aynı lisede olduğu için ve herkes kapalı olduğu için başta lisede de yabancılık çekmedim.
1 yıl önce karantina başladığında kendimle baş başa kaldım ve epeyce düşünmeye zamanım oldu. Açılmak istediğime karar verdim çünkü kendimi artık sevmiyordum. Fikirlerim çok değişmemişti, dinimden çıkmamıştım, ibadetlerimi hala yapıyordum ama başörtüsü taktığım sürece bir türlü kendim gibi hissetmiyordum. Zaten sadece karar vermekle kaldım çünkü 1 yıl geçmesine rağmen hala aynıyım. Bir türlü anneme söyleyemiyorum, derdimi sadece sosyal medyadan edindiğim arkadaşlarıma anlatıyorum. Ablam çok dindar, bu yüzden açılmak istediğim zaman beni ilk reddedecek kişi o. Bizim akraba çevremiz de çok geniş ve herkes kapalı olduğu için ne gibi şeyler söyleyeceklerini tahmin bile edemiyorum. Annem aşırı olmasa da dindar birisi ama bir tanıdığımız açıldığında onu bile sürekli ayıplamıştı, bu yüzden kendi çocuğunun böyle bir şey istediğini öğrense ne yapacağını tahmin edemiyorum. Babam da ibadetlerini yapar ama dini günler dışında o kadar dinine bağlı birisi değildir yine de onun da karşı çıkacağına eminim. Çevremde beni anlayacak tek bir kişi bile yok. Ailemin kalbi kırılacak, benden utanacaklar, kim bilir ne kadar üzülecekler, ailemi de üzmek istemiyorum ama artık ben de üzülmek istemiyorum.
Gerçekten çok yoruldum. İntiharı bile düşündüm ama böyle şeyler yapacak bir insan değilim. 1 yıldır çektiğim psikolojik sıkıntıları kimseye anlatamam, sürekli ağlıyorum, gören olursa karın ağrısı diye geçiştiriyorum. Bazen dakikalarca olduğum yerde titriyorum, hareket edemiyorum. Telefona bağımlı oldum, derslerim iyice düşüyor. En azından bir psikolog görsem o da yeter ama ailem zaten sıkıntıda, daha da sıkıntıya sokmak istemiyorum. Sadece daha huzurlu yaşamak istiyorum ama büyük ihtimalle aileme bu durumu asla söyleyemeyeceğim ve sonsuza kadar böyle yaşayacağım. Söylersem ailem beni dini bir kursa yollayabilir hatta üniversitede açılırsam diye üniversiteyi yaşadığım şehirde okumamı bile isteyebilir. Korkuyorum sadece.
(Görsel: Armando Barrios)
Comments (2)
Yaşadığımız şeyler ve çevremizdeki insanların tavırları birbirine çok benzer. Ben 17 yaşındayım ve tek hedefim üniversitede rahat bi hayat yaşayabilmek. Sen eğer yapabilirsen elbette erkenden ailenle konuşmayı dene ikna etmeye çalış ve özgür ol. Çünkü bu yıllarımız bir daha geri gelmeyecek ve üzüntüyle geçirmek de acı verici. Bu konuyla ilgili psikoloğa konuşmaya gittiğimde, ailemin yeniliklere kapalı insanlar olduğunu ve ne kadar bu konuyu diretsem de işe yaramayacağını söylemişti. Üniversite için çabalamamı ve hayatımı kazanmamı söylemişti. O zamana kadar sabretmeye çalışıyorum ben de. Ve sana tavsiyem sen de öyle yap. Elinden geldiği kadar çabala ve düştüğünde düştüğün yerde kalma. Kalk ve devam et. Kendine zarar vermek gibi şeyler de düşünme. Belki zor zamanlar geçiriyorsun ama şunu unutma, önünde bir ömür var ve bu ömrün sadece küçük bi kısmı daha sana karışacak insanlarla geçecek. Eğer okul hayatın için çabalarsan bu işi hızlandırırsın. Umarım senin için her şey daha iyi olur, sakın pes etme ♡
yaşadıklarının aynısını yaşadım diyebilirim.hiçbir çıkış yolunun olmadığını biliyordum.bunu aileme söylemek bile benim için imkansızın ötesindeyken bir hafta sonra açılacağım..nasıl başardığıma gelirsek çok uzun bir süreç oldu.sana verebileceğim tavsiyeler şunlar ailen çok katıysa önce sadece bu durumu onlsrs belli etmeye çalış yani direk gidip konuşma.biraz süre geçtikten sonra onla senle konuşmaya çalışacaktır.konuştuğunuzda olumlu sonuç alamazsan bşrpsikolğa danış gerçekten çok faydası oluyor.kötü hissetiğini ve kendi başına halledemediğin şeyler olduğunu söyle ve reddetseler bile diret.psikolağa durumu anlattığında ailenle konuşur.ve umarım ailen sana destek çıkar.benim annem bile yumuşadıysa bu konuda herkesin ailesi anlayışlı olabilir diye düşünüyorum.kendini çok üzme lütfen bu günleri geride bırakacağının farkında ol.kendine iyi bak ve başaracağını bir an olsun aklından çıkarma.saçlarını dilediğince savurman dileğiyle.bolca sevgiler gönderiyorum….