Bu sayfayı keşfettikten sonra ben de yazmak istedim, belki biraz rahatlayıp hafiflerim diye.
Ortaokula yeni geçtiğim zamanlarda ablam yeni kapanmıştı. Liseye geçmişti o yaz ablam. Annem, ablamın kapanmasını doğru bulmamıştı o zamanlar, ‘Yaşın küçük’ demişti. Ama ablam kapandıktan 1 yıl sonra bana da imalarda bulunmaya başladılar. ‘Kapansan çok güzel bir kız olursun’ gibi…
Asla suçlayamam ailemi, ‘Kapanacaksın’ diye bir cümleyi hiç kurmadılar bana. Fakat 5. sınıfın yaz tatilinde yatılı bir Kur’an kursuna gittim ve kendi isteğimle kapandım. O zamanlar sınıfımdaki tek kapalıydım ve bununla gurur duyuyordum. Ortaokul boyunca da açılmayı bir kez olsun dile getirmedim. Seviyordum kapalı olmayı, kendimi korunmuş ve temiz hissediyordum. Ama liseye geçtiğim zaman içimde açılma duygusu yeşerdi. İlk yıl kimseye söylemedim. ‘Şeytanın oyunu’ dedim, ‘kanma’. Ki ben erkeklere yanlışlıkla dokunmaktan bile kaçınan biriyim, günah olduğunu düşündüğüm için.
Sonra araya pandemi dönemi girdi ve eve döndük. Ablam namaz kılan bir insan ama diğer aile üyeleri öyle değil. Hatta babam ramazanda oruç tutmaz; onu suçlamıyorum, normal zamanlarda da açlık konusunda sıkıntılar çekiyor.
Birkaç ay önce dayanamadım ve arkadaşlarıma söyledim. Açık olan arkadaşlarım beni vazgeçirmeye çalıştı. Kapalı olan arkadaşlarım destek verdi. Dinsiz olduğumuz için değil, neler yaşadığımı anladıkları için.
Bir gün ablama söyledim. Ablam ergenlikle alakalı bir durum olduğunu söyledi. Ertesi gün anneme söyledim. Kesin bir dille reddetti. Sustum. Birkaç hafta sonra dayanamadım ve ablama tekrar söyledim. Destek çıktı bana, arkamda durdu. Annemi çağırdım odaya, tepkisini ölçmek için okulu bıraktığımı söyledim. Fen lisesinde 10. sınıf öğrencisiyim şu an. Okumak istemiyorum, dedim. Bir süre düşündü. Anlamaya çalıştı. Kızmayınca ona yalan söylediğimi ve aslında açılmak istediğimi söyledim. Aniden ayağa kalktı. Bakışlarını unutamıyorum. Kapıdan çıkmadan önce önüne geçtim. Beni anlamasını söyledim. “Her saç telin zina yerine geçer, bizim ailemizde böyle bir şey var mı?” dedi. Annem gençliğinde açık bir kadın olduğu için böyle söylemesine şaşırdım ve sanırım bir yıkılma yaşadım. Ağladım, ablam teselli etmeye çalıştı beni. Tam yatmak üzereyken annem tekrar geldi. Üzüldüğümü anlamış olacak ki “Yarın söyle babana, ben bir şey demiyorum” dedi. Sevindim, artık açılabilirim.
Yarın oldu, sonra diğer gün ve haftalar geçti. Babama hala söyleyemedim. Onu çok seviyorum ve üzmekten korkuyorum, bir de beni ağlatmasından. Babama ne zaman söyleyebileceğimi bilmiyorum. Çevrem ne der, abilerim kızar mı; umurumda değil. Babama aşık bir kızım ve onu üzmekten korkuyorum.
Ne yapacağımı bilmiyorum, söylesem bile izin vermeyeceğini biliyorum. Kocaman evde sıkışıp kaldım, hareket edemiyorum.
(Görsel: Charles Blackman)
Comments (2)
Öncelikle kimseden izin vermesini bekleme. Sen sadece iste ve yap. Sen kalpten inandığın ve istediğin sürece her şeyi başarabilirsin. Bir bakmışsın ki önünde dağ sandığın engeller birer çakıl taşından ibaret. Sen bu hayata bir kere geldin ve gelirken sana kimse fikrini sormadı. Seni bu dünyaya getirdiler diye senin üstünde bir hak sahibi değiller, onların kuklası değilsin. Sen farklı bir bireysin. Senin de hayallerin var, senin de isteklerin var. Lütfen kendini nasıl daha iyi hissediyorsan öyle ol. Ailem üzülür, annemi üzerim, babamı üzerim diye düşünürsen hayatın boyunca istemediğin bir görünüşe tıkılıp kalırsın. Baban üzülmesin diye kendini mi üzeceksin? Kimsenin iznini almadan açıl. Bırak saçların rüzgarda uçuşsun. Özgürlük gibisi var mı? Ailen seni eminim ki çok seviyordur ve zamanla da alışacaklar. İsteseler de istemeseler de. Unutma bu hayatta en çok sen değerlisin. Nasıl görünmek istiyorsan öyle görünmelisin. Bak burada bir sürü başaran insan var, ben de dahil. Evet zor, kolay demiyorum. Çok zor hatta. Ama imkansız değil. Sadece biraz inanç ve sabır. Seni çok seviyorum ve başaracağım inanıyorum. En kısa zamanda yap bunu. İstediğin gibi gözüktüğün güzel yarınlara. Kendine iyi bak. ?
Başaracağına**