Ben 30 yaşında, 2 çocuk annesi, 15 yıl kapalı kalmış bir kadınım.

Benim hikayem, 15 yıllık bir süreç. Evet, yanlış duymadınız, ben 15 yıl boyunca kapalı kaldım. İçimde fırtınalar koparak, okul dışında okul arkadaşlarımı gördüğümde saklanarak geçirdiğim 15 yıl… Aslında benim ailem öyle düşündüğünüz gibi baskıcı, dediğim dedik bir aile değil. Özellikle de babamın tüm insanları kucaklayabilecek kadar kocaman bir kalbi var. Ben yalnızca dindar bir ailede büyüdüm ve dindar bir aileniz varsa bir gün mutlaka kapanacağınızı bilirsiniz.

Lise zamanı kapandım. Ama gittiğim lise, kapalı bir kadın için aksine zor bir liseydi. 4 yılım, okul dışında arkadaşlarımdan saklanarak geçti, inanılmaz zordu. Belki aileme ‘Açılmak istiyorum’ desem kabul edeceklerdi ama bunu söylemeye utanıyordum, o zamanlar ‘el alem ne der’ kaygısı vardı. Lise ve üniversite hayatım böyle böyle bitti.

Çalışmaya başladım. Kafamdan açılma düşüncesini bir şekilde atmıştım ama bilinçaltım hiç durmuyordu. Bilen bilir, kapalı olarak iş bulmak da çok zor bu ülkede. Kaldı ki ben bilgisayar mühendisiyim, iş bulma fırsatının bu kadar yüksek olduğu bir sektörde 1 sene iş bulamadım. Daha sonra ne oldu bilmiyorum, sanırım bir yakınımın açılmasıyla benim bütün korkularım, saklanmalarım, kendimden utanmışlığım tekrar gün yüzüne çıktı. Bu sefer içimdeki sesi artık bastıramıyordum.

Bir gün eşime konuyu açtım, derdimi paylaştım. Eşim beni sonuna kadar desteklediğini söyleyince artık beni hiçbir şey durduramadı. Ailemle konuştum, annem çok üzüldü ama herkes seçimin bana ait olduğunu söyleyince ben de çıkardım, attım. Hala ara ara rüyalarımda kapalı olduğumu, eşarbın beni boğduğunu görüyorum ve inanamıyorum bazen.

Ama oldu, ben yaptım. Size söyleyeceğim o ki ben 30 yaşında, 2 çocuk annesi, 15 yıl kapalı kalmış bir kadınım; el alem ne der diye, ailem çok üzülür diye kendimi hapsetmişim. Kardeşlerim, eğer istiyorsanız yapın, başlarda bunu kabullenmek çok zor oluyor ancak bir kere yaptıktan, o adımı attıktan, o cesareti gösterdikten sonra dediğiniz şey şu oluyor; “Neden daha önce yapmadım?”.

(Görsel: Mark Gertler)