Merhaba. Herkes gibi benim de bir hikayem var. Benim hayatım kimin için ne kadar değerli, bilmiyorum ama ben daha fazla dayanamıyorum. Sayfanızı 1 yıl önce takip etmiştim. Ama sürekli kafamdaki düşünceleri tetiklediği için takibi bıraktım. Geçenlerde yine takip ettim ve aslında o düşüncenin beni hiç bırakmadığını fark ettim.

6. sınıftayken hem İmam Hatip’te okuduğum için hem de annem dışarı çıkarken “Kafana başörtü almayacak mısın?” dediği için kapandım. Annemden ve babamdan çok çekiniyorum ve onları üzmemek için her şeyi yapıyorum. Fakat düşündükçe kendime ait bir hayatım olmadığını fark ettim. Ben onların planladığı, onların istediği hayatı yaşıyordum. Kendime ait bir hayatım yok. Arkadaşlarımı gördükçe ben de oje sürmek, saçlarımı yapmak, şort giymek, elbise giymek istiyorum. Bilmiyorum, belki de sadece özeniyorum. Ama biliyorum ki şu an açılmazsam 10 yıl sonra çok pişman olacağım.

Bir yandan çevremden gelecek tepkilerden bir yandan da ailemin baskısından çok korkuyorum. Birçok şeyi kısıtlamaya başlayacaklar. Bir ortama girdiğimizde babam benden utanacak. Daha sayamayacağım kadar çok şey yaşayacağım. Ben çok güçsüz biriyim, insanların sözleri beni çok etkiler, bu yüzden korkuyorum. Zaten 1 yıldır bunalımdayım, çevremde doğru düzgün arkadaşım kalmadı. Hem daha fazla böyle devam etmek istemiyorum hem de ailemi üzmek istemiyorum. Ama bilmek de istiyorum, ailem için asıl önemli olan kafama taktığım başörtüsü mü? Onların gözünde başka bir değerim yok mu? Korkuyorum ama bu hayatı yaşamak da istemiyorum. Sizce ne yapmalıyım?

(Görsel: Henri Matisse)