Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Kendimi çok kötü hissediyorum ve ağlıyorum, hiç kimseye anlatamıyorum ve sadece yazmak istiyorum. Bir önceki hikayem, “İki hayatım var; arkadaşlarımın beni açık bildiği ve ailemin beni kapalı bildiği hayat” adlı hikayeydi. Hayatımda hala hiçbir gelişme yok, sadece bazı şeyleri biraz daha kolay yapmaya başladım, her ne kadar ufak zorlukları olsa da.

Şöyle başlayayım; ben babamın yanında çalışıyordum, dediğim gibi. Hala çalışıyorum, sadece bu hafta işe gitmedim. Bir sevgilim vardı, işe gittiğim hafta onunla ayrıydık, barıştık ve tekrardan çıkmaya başladık. Her şey çok güzel gidiyordu. Akşam iş çıkışlarında eve gidene kadar 1 saatlik bir vaktim oluyordu, o süre zarfında gizlice başımı açıp uzun tuniğimin altına giydiğim bluz ve altıma giydiğim pantolonla sevgilimin yanına gidiyordum. Başımı gizlice apartman boşluğunda açıyordum, diğer kızlar gibi yaşayamamak çok zoruma gidiyordu. Yine de bir şekilde yapıyordum ve kafamı yormamaya çalışıyordum.

Dün kendime Instagram’da yeni bir hesap açtım. Profilime fotoğrafımı yükledim. Keşke açmasaydım; yeni hesap açtığım için Instagram kullanan bazı akrabalarıma bildirim gitmiş ve hesabımı görmüşler. Üstüne bugün annem akraba ziyaretine gitti, orada yengem, halam vs. anneme bu durumu söylemiş. Her neyse, benim bunlardan haberim yoktu ve tek başıma evdeydim. Annem az önce eve geldi, yüzü çok sinirli görünüyordu. Ne olduğunu sordum. “Sen orospu olmaya çok mu meraklısın, orospu olmak çok mu hoşuna gidiyor?” dedi. İlk başta tam olarak kavrayamadım ama aslında anlamıştım, böyle olacağı içime doğmuştu. Kardeşim vs. eve geldi, onlar televizyon odasında vakit geçirirken annem beni yanına, yatak odasına, çağırdı. Beni çekiştirdi, profilime koyduğum fotoğrafımı gösterdi. Ben de “Bu eski fotoğrafım, valla bilmiyorum” diye yalan söyledim, benim saçlarımdan tuttu ve yere yatırdı, dizini başıma koydu, saçlarımı o kadar şiddetli çekiyordu ki bir an gerçekten ölmeyi istedim. O kadar can çekiştim ki… Bana “Sen bizi rezil etmek için elinden gelen her şeyi yapıyorsun” dedi, saydırıp durdu. Bana “Tövbe et” dedi, “tövbe” dedim, durmadı, bırakmıyordu. Sonra bıraktı, “Git, o resimleri sil” dedi, ben de “tamam” dedim; az önce hesabımı dondurdum.

Bunları yazarken bile hala ağlıyorum. Kendimi çok kötü hissediyorum. Ben değilim, akrabaların ne düşündüğü onlar için önemli olan. Onlar rezil olmasın, yeterli. Benim kararlarımın ne önemi var ki! Biliyor musunuz, benim bir ümidim kalmadı. Eskiden savaşırdım ama ben artık hiçbir şey yapamıyorum. Artık her şey çok zoruma gitmeye başladı, ne yapacağımı şaşırdım. Sadece duruyorum, o kadar.

Söylemeyi unuttum, ben alışverişe çıkma bahanesi ile kuaföre gidip gizlice saçlarımı yaptırıyordum, sonra da arkadaşlarımla buluşup boydan fotoğrafımı çektiriyor, Instagram’da paylaşıyordum. Bir önceki yazdığım hikayemde demiştim ya, hiç öyle bir fotoğrafım olmadı diye. Bunu gerçekleştirdim ama benim için gerçekten çok zordu, çok yoruluyordum. Ne vardı yani; evden istediğim şekilde çıkıp hiçbir yere uğramadan, hiç savaş vermeden arkadaşımın yanına gidebilseydim, ne olurdu?

Gelecekten ümidim sadece üniversiteye gidebilmek. Başka hiçbir şey istemiyorum. Kim rezil olmuş, kim ne düşünmüş; umurumda dahi olmayacak. Fakat çok korkuyorum, gerçekten sadece ekonomik gücümü kazanmak istiyorum. Benim inancım kalmadı, belki de bugün kendimi kötü hissettiğim için böyle düşünüyorum, bilmiyorum ama kendimi çok kötü hissediyorum, bunu biliyorum. Çok uzattım, biliyorum ama içimi dökmek istedim. Hepiniz sağlıcakla kalın.

(Görsel: Gertrude Abercrombie)