Merhaba; ben Nisa, 17 yaşındayım. Muhafazakâr, aşırı baskıcı ve dindar bir ailenin ilk çocuğuyum. Annem baskıcı ama burada okuduğum hikayelerde çok daha zorlu yollardan geçenlere şahit oldum. Asla yalnız değiliz, diyerek içimdekileri ve yaşadıklarımı artık sizinle paylaşmak istiyorum.

Ailem beni 5. sınıftayken İmam Hatip’e yazdırdı. Ne ailem ne de ben İmam Hatip’in ne olduğunu biliyorduk. Ailem, dini eğitim ve okul eğitiminin bir arada yapıldığı bir yer diye düşünerek beni oraya yazdırmak istedi. Ben de karşı çıkmadım ama keşke gitmeseydim. Hayatımdan çok şey çaldı, artık karşı cinsten biriyle yaşıtım olsa bile iletişim kuramıyorum ve o okulun bana herhangi bir şey kazandırdığını düşünmüyorum.

Konuya gelecek olursak, 6. sınıfın sömestr tatilindeydik ve ailem gidip bir başörtüsü denememi istedi. Ben denedikten sonra da o şekilde çok güzel olduğunu söylediler. Okuldaki öğretmenler, eğer kapanmazsak neler olacağıyla ilgili korkunç hikayeler anlatıyordu. Ailem bu durumu psikolojik bir baskı olarak görmedi ve bana başörtüsü denettirdi. Kendi aralarında konuştular, ben de yaparım sandım. Zaten okulda ve çevremde herkes kapalı diye ben de kapandım. İlk yıl idare ederdi ama sonraki yıllar hiç de öyle olmadı.

2019 yılında başımı açma fikrini aileme açmaya karar verdim ama işler tahmin ettiğim gibi gitmedi. Annem, başörtümden saçlarım göründüğü için başörtümü açtı ve “Git, yeniden yap” dedi, ben bir anda yükseldim ve “Yapmıyorum, eğer aramızdaki sorun bu bez parçasıysa takmıyorum!” dedim. Annem beni arabaya bindirdi ve ıssız bir yere çekip beni dövdü, bana “Sen kendini kime güzel göstermeye çalışıyorsun? Orospu mu olacaksın başıma?” gibi söylemlerde bulundu. Sonunda ben de korktum ve ailemle aramız bozulmasın diye açılma fikrinden vazgeçtim, böyle kalabilirim sandım ama olmadı.

Yıl oldu 2021 ama ben hala kapalı olmak istemiyorum. Bu yıl Ocak ayında ailemle tekrar konuştum ve şiddet gördüm, sinir krizi geçirerek bayıldım. 1,5 gün boyunda hiç yemek yemedim, sadece arada kardeşim çok zorluyordu. Bana destek veren tek insan 12 yaşındaki kız kardeşimdi, herkes uyuduktan sonra bana zorla yemek yediriyordu. Bir süre sonra yedikçe midem bulanmaya başladı, artık istesem de yiyemiyordum. Sinirlerim biraz daha yatıştığında, geçtiğimiz ay, yani 2021 Şubat ayında, aileme artık psikoloğa gitmek istediğimi söyledim. Bu istediğimi gereksiz buldular ancak onları ikna ettim. Daha ilk seansta bana iyi geldiğini hissettim. Psikolog, açık olmam konusunda söz veremeyeceğini ancak ailemle konuşacağını söyledi. Ancak ailem asla ikna olmaz. Henüz 17 yaşında olduğum için ekonomik özgürlüğüm de yok, ne yapacağımı bilmiyorum. Kendime zarar veriyorum artık; kollarımı çiziyorum, saçlarımı koparıyorum, intihara bile kalkıştım.

Olmadığım biri gibi olmanın zorluğu, ailemin baskısı, her şey beni yordu. Ailem benden nefret ediyor, fikirlerim yüzünden bana sürekli hakaret ediyor ve beni ağlatıyorlar. Okuldan alınmakla tehdit edildim, telefonum alındı, kimseyle görüştürmediler. Ailem hala fikirlerimin arkadaşlarım yüzünden olduğunu sanıyor. Sürekli şiddet görüyorum ve hakarete uğruyorum. Özet olarak söyleyebilirim ki hiçbir şekilde yılmayın, ben savaşıma devam ediyorum, bir yolunu bulacağım ve bu meselenin üzerinin örtülmesine izin vermeyeceğim. Siz de izin vermeyin! Yalnız değilim, değiliz! Hepinizi seviyorum, kendinizi üzmemeye ve olumlu düşünmeye çalışın. Hayal ederseniz gerçek olur…

(Görsel: Boris Grigoriev)