Oluşturduğunuz bu site ve güzel Instagram hesabı için yitip giden bütün arkadaşlarım adına teşekkür ederim.

Ben Beyza. Benim hikayem birçok kişiden çok önce başladı: 4 yaşımda. Babam Milli Eğitim’de idareci, annemse ev hanımı. İkisi de üniversite mezunu. Çok sevdiğim akrabalarım ve sevdiklerim var. Sorun beni bambaşka şekilde tanımaları. Ben hatırladığımca 4 yaşından beri annemden şiddet görüyorum. Son senelerde artık bana el kaldıramıyor çünkü öyle bir raddeye geldim ki artık o el kalkarsa ben de kaldırırım. Sinirlenince, morali bozulunca vesaire öyle döverdi, öyle incitirdi ki beni… Bir gün attığı yumrukla yarım saat kanayan burnumdan sızan kanın tadı hala damağımda sanki. 5 sene, benden 5 sene sonra bir kardeşim oldu. Ondan nefret ettim çünkü onun yaptığı küçük bir hata nedeniyle bile ben acı çektim. Sadece 6 yaşındayken bir bebeğe nasıl bakabilirdim ki? Seneler ilerliyor ve ben sadece dayak yiyordum. Anlamıyordum. Derslerim hep kötüydü. Kötü başladı eğitim yıllarım. Bir sürü ezgi, bir sürü ilahi ezberledim ama ben bunu aslında hiç istemedim.

Zamanla dedim ki kardeşimin suçu yok, o da bir şey yapmıyor, yaptığı küçük şeyler nasıl annemi bu kadar sinirlendirebiliyor? Peki, neden o siniri benden çıkarıyor. O kadar iğrenç hissettim ki… Rüyamda sürekli onların üvey olduğunu görüyordum. İnanın bana, ben 4 yaşımda bile o kadar büyüktüm ki… Ben hep yaşımdan çok büyüktüm. Ben ne zaman çocuktum, ne zaman küçüktüm; hatırlamıyorum.

5 yaşımdayken çok sevdiğim bir kuzenimle babaannemlerin evinde vakit geçiriyorduk. Benden 4 yaş büyüktü. Bana “Beni seviyor musun?” diye sordu, “Evet, seviyorum” dedim. Çünkü onu seviyordum, aslına bakarsan ailemden başka herkesi çok seviyordum. Bana pantolonumu indirmemi söyledi. O kadar rahattım ki indirdim, dokunmadı, baktı, sonra pantolonumu kaldırdım. O pantolonunu indirdi, ben dokundum, baktım. Sonra biraz daha ilerideki garaj bölümüne ilerledik, dudağımdan öptü. Sadece 5 yaşındaydım, o da 9 . Halam çağırdı, onun sesini duyup kapıya doğru yöneldik. Son olarak bana “Eğer başın belaya girerse benim adımı söyle, ben arkadaşlarımla gelip seni kurtarırım” dedi. Ben artık sonrasında nasıl bir psikolojiye büründüysem, eve gittiğimde annem yine boktan bir nedenden ötürü beni dövdüğünde yatağımda acıdan ağlarken adını söyleyip “Beni kurtaracak, beni kurtaracak” diyordum. O kadar güveniyordum ki ona… Sonrasında hiçbir şey olmamış gibi oyun oynuyorduk. 3-4 sene boyunca hep ‘Beni kurtaracak’ dedim. Sonra onu uzun süre göremedim. O gün yaptığı şey dışarıdan bakıldığında iğrenç görünse de ben sonrasında hiç utanmadım. Aileme hiçbir şey de söylemedim.

O gün bana çok farklı gelmişti, bazı şeyleri sorgulamaya başladım. O kadar çok sorguladım ki herkes şaşırıyordu. Babam pek çok konuda bilgi sahibi bir adam ve kafası bazen çok iyi çalışır; benim için ona hep “Bu senden fena olacak, bu yaşlarda bu düşünme gücü” derlerdi. Herkes şaşırırdı. Anlatmam gereken başka şeyler de var ama bahsedemeyeceğim. Şimdi zaman atlayacağım.

2. sınıf… Kardeşimin küçük hataları yüzünden daha fazla acı çekiyorum. Annem çakmağı bileğime tutuyor, ‘Baba’ diye bağırıyorum ama babam sadece izliyor. O bakışları hiçbir zaman unutmadım. Taşınmıştık, burada kuzenim yoktu. Ama daha ilk gün sarışın bir kızla tanıştım. O benim Elif’im. İlk başta üzülsem de sonrasında o kadar güzel insanlar keşfettim ki… Hayatımda bir Yasemin var, bir Ebrar var. Ben o kadar seviyorum ki onları… Her şeyimi bilirler neredeyse. Kuzenimi kaybettim ancak onlarla doğdum. Ne kavgalar ettim.

Ben 2. sınıfta kapandım. Evet, ben kapandım. Ben aslında yanan o bileğimi kapattım. Acıyan kollarımı kapattım, bacaklarımı kapattım. Ben kanamayayım diye kapattım. İlk başta buydu ama sonra iftihar duyuldu benimle; ben çok iyi bir şey yapıyor olmalıyım, dedim. Sonra hızlıca vazgeçtim. 1 hafta içinde oldu bunlar. Ben attım kafamdan lanetimi. Evime geldim. Ancak o kadar kanadım ki evde. Annem geldi elinde başörtülerle. Biri sarı, biri kırmızı, biri lacivert. İstediğim oyuncakları almayıp başörtüyle geldiler karşıma. Ben artık örtmeyeceğim, dedim ama olmadı. Olamadı. Hemen ertesi gün taktım. Ben iğreniyordum bundan. Ben kirpiklerimi kopardım. Tek bir tel kalmadı, 4. sınıftaydım. Hiç kimsenin yüzüne bakamadım çünkü zaten bakmak da istemiyordum. Beni öve öve 5. sınıfta bir İmam Hatip’e kakaladılar. Ben kanadım. Elif’imi kaybettim ben. Artık onunla aynı sınıfta değildik. Aynı okulda bile değildik.

Orada bulduklarım, beni sadece oyalayanlardı. Ben bazen daha çok kanadım. 7. sınıfta artık kirpiklerim vardı, dokunmuyordum onlara. Ben son senemde o okuldan da ayrılıp daha berbat bir İmam Hatip’e gittim. 8. sınıfta her türlü suçu işledim ama bilen yoktu. Kötülüğü yayan bir insana dönüştüm ve bundan hiç utanmadım. Devamlı dine karşı insanların aklını çeldim, hak verdi çoğu. Sigaraya başlattım onları. Şimdi şişelerin dibindeler. Ben sadece o eski arkadaşlarıma melektim. Çünkü onlar benim tek ailemdi. Zamanla şiddet azaldı ama keşke artsaydı da o psikolojik şiddeti de bana uygulamasalardı. Beni öyle tanımıyorlardı ki kafaları karıştı. Beni eve kapatmaları gerekiyordu. Beni 2 yaş küçük erkek çocuklarıyla gördü bir gün babam, attı arabaya, kapattı eve. Bilmiyordu benim gizli erkek arkadaşlarımı. Evet, bu çağda mektuplaştım arkadaşlarımla. Pencereyi korkarak açtım, defterlerimin arasına sakladım mektupları. O kadar değerliydi ki her biri. İşte o zaman da tırlattım kafayı.

Anlatacağım o kadar çok şey var ki… Babamın boğazımı sıktığı gün, nefesim kesilirken ve kafam duvarla buluşurken inanın bana o kadar çok şey öğrendim ki… İlkokulda şiir yazmaya başladım. Çünkü üzerimde o kadar duygu yüklüydü ki sayfalar dolup taşıyordu. Yine ben yaşımı aşıyordum o şiirlerde. Ekmek çıkar mı bilmiyorum ancak hayallerim arasında bir şiir kitabı çıkartmak var, bunu çok istiyorum.

Yaşamak istiyorum işte. O ailem dediğim arkadaşlarımı yanıma alıp başörtü hakkında bir hocamla konuşacağım, ondan yardım isteyeceğim. Eğer etmezse eve direk açık gideceğim. Ölebilirim, inanın. Şu an 11. sınıftayım, yaşım 17, adım Beyza. Benim hayallerim var. Vücudumu geliştirmek istiyorum, dansçı olmak istiyorum. Yapamazsam piyano öğrenmek ve kendi şarkılarımı yazmak istiyorum. Zaten birikmiş şiirlerim bana o kadar yardımcı olacak ki… Eğer başarabilirsem tabii. Ben bu hayatı ölümüne istiyorum ve artık hiç kimse benden o laneti başıma takmamı isteyemez. Kendinize iyi bakın arkadaşlar…

(Görsel: Carla Bedini)