Merhaba. Uzun süredir bu sayfadaki yazıları okuyorum. Ben de birçok kişi gibi zorla kapalı tutulan bir kızım. 11 yaşımda kendi isteğimle kapandım. Ortaokula yeni geçmiştim ve okulum bir İmam Hatip’ti. Çevremdeki kızların ve arkadaşlarımın hepsi kapalıydı ve işte ben de çocuk aklıyla onlara özenerek kapandım.
Başlarda çok sevdim çünkü doğru olanı yaptığımı hissetmiştim. Ama zamanla düşüncelerim değişti. 5. sınıfın sonlarında kapanmıştım ve 6. sınıfa geçtiğim gibi artık başörtüden yavaş yavaş soğumaya başlamıştım. 6. sınıfın yaz tatilinde çok mutsuzdum çünkü artık başörtüden çok soğumuştum. 7. sınıf… Bahsetmiyorum bile. Nefret ediyordum hatta okula gider gitmez zaten kız okulu diye başımı açıyordum. Sürekli bereyle geziyordum.
Anneme açılmak istediğimi ilk kez 7. sınıfta söyledim. Ama reddetti. “Zorla kapatmadık, zorla kapalı tutacağız; regl de oldun, artık açılamazsın” gibi şeyler söyledi. Ben ilk kapandığımda henüz regl olmamıştım. 6. sınıfın yaz tatilinde regl oldum. Her neyse, sırf bu sebepten 7. sınıf benim için zehir gibiydi. Daha sonra 8. sınıfa geçtim. LGS için dershaneye yazıldım ve yıllar sonra tekrar erkeklerle beraber okuyordum. Babam o sene sürekli kıyafetlerime karıştı. Sinir krizlerine girip ağladığım zamanları hep hatırlıyorum. Bıkmıştım artık. Kıyafetlerime karışılmasından, nefes bile alamamaktan bıkmıştım. 8. sınıfta dershaneden bir sürü arkadaşım oldu. Benim kafa yapımdaki insanları bulmuştum. Ama ben kafa yapıma uygun hareket edemiyordum. Başörtüsü gibi büyük bir engelim vardı. Beni her yandan kısıtlıyordu, hayatımı çalıyordu. Takmaktan utanıyordum. Bana göre başörtüsü çağ dışı, gereksiz ve saçma bir şey. Saçtan tahrik olunabileceğini düşünmek tamamen aptalca.
8. sınıfta açılma isteğimi çok bastırdım. Çünkü lisede açılmayı ümit ediyordum. Yeni bir başlangıç ve yeni insanlar… Karantina dolayısıyla LGS’ye fazla çalışamadım ve sınavdan düşük bir puan aldım. Babam beni İmam Hatip’e göndermek istemedi, yakınlarımızda bir kız meslek lisesi vardı ve ben de ‘İmam Hatip olmasın da ne olursa olsun’ kafasındaydım. Ama annem ve anneannem babamı ikna etti. Hem kapalıydım hem de yine İmam Hatip’e düşmüştüm. Artık yetmişti. Hayatımın dinden ibaret olmasına daha fazla katlanamıyordum.
2-3 aydır depresyonda olduğumu düşünüyorum. Sürekli devam eden krizlerim var, sürekli ağlıyorum ve bir an bile mutlu değilim. Babama ve anneme açılmak istediğimi tekrar söyledim ve babam beni okula açık şekilde göndermeyeceğini, açılırsam beni okuldan alacağını söyledi. Elim de kolum da bağlı. Artık nefes alamıyorum. Başörtüden kelimenin tam anlamıyla nefret ediyorum ve tabii ki bana bunları yaşatan dinden de. Dinden çıkalı bir süre oluyor ve kadın hakları, başörtüsü, dinin bilimle çelişkileri derken İslam’dan ve bana yaşattıklarından nefret ettim. Bir gün kurtulacağımı düşünüyorum ama cidden yok… Olmuyor. Ben başörtü boynuma değince direkt ağlamaya başlıyorum, artık o durumdayım. Dışarı çıkmıyorum, kimseyle konuşmuyorum, hiçbir yere gitmek istemiyorum. Özgür olana kadar bu evde ve bu ailede cehennemi yaşayacağım ve en kötüsü de kimse sesimi duymayacak, kimse umursamayacak.
(Görsel: Cecile Walton)
“Hayatımın dinden ibaret olmasına daha fazla katlanamıyordum.” için 4 yanıt
Bir gün evden ne pahasına olursa olsun açık çık. Tek tavsiyem budur sana. Ne kadar kızarlarsa nefret ederlerse de sen onların bi parçasısın en sonunda kabul edecekler.
canim ailenin sana siddet gostermeyeceginden eminsen karsi cik onlara. ben de senin durumundayim ve sana destek icin varim (: ulasmak istiyosan epostam:[email protected]
Sesini duydum, duyduk. Umursuyoruz. Kız kardeşlerin yanında.
Yaşadığın şeyler kolay değil. Aileni en iyi sen tanırsın ve en doğru yolu da bulabilecek yaştasın. Ne zaman isyan bayrağını kaldıracağını da, ne zaman “boyun eğeceğini” de biliyor olmalısın. -Boyun eğmek benim tabirim, ben öyle hissediyorum kendi adıma, senin durumunu yansıtmıyor olabilir.-
Böyle yaşamak biliyorum çok zor. Ama bir yerden sonra baskıyı azaltabilirsin, inanıyorum.
Reşit olmak ve hatta para kazanarak kendini korumaya almak maalesef çok önemli.
Ortaokuldayken kısa kollu giymeme izin verilmediği için asansörde üstümü değiştiriyordum, içimdeki bluzu çıkarıyor bazen de kolunu katlayarak gizliyordum. Benzer yollardan geçmiş biri olarak söylüyorum, inan, ileride çok rahatlayacaksın. Beni kabul etmediler ama görmediklerine göz yummaya başladılar. Ve bu bile inanılmaz bir fark, inanılmaz bir özgürlük.
Özgür günlere…
Istedigin hayata sahip oldugunda hissedecegin mutluluk inanilmaz olacak. Ailen imkanlarini elinden almadigini dusunuyor ama imkanlarini kullanacak heves bile kalmadigi icin yine elinden alinmis oluyor. Ciddi bir baskiyla ugrasiyorsun ve inan hic hak etmedin bunu. Ben bazi insanlarin bizde kendileri zamaninda karsi cikamadiklari icin ya da iclerindeki istegi bastirabilmek icin baski kurdugunu dusunuyorum. Eger kabul ettirebiliyorsan lutfen bir psikiatriste git. Tedavi destegi hayatini cok degistirebilir, seni bu dunyaya getirmis olabilirler ama bu senin hayatin. Ekonomik gucunu eline almaya bak, hayatina sahip cik. Yalniz degilsin, yanindayiz.