Düzleştiricimi uzun süredir kullanmıyordum, içimdeki açılma isteğini körüklemesin diye.

Merhaba, ben 16 yaşındayım. Buradaki kişilerin mektuplarını okudum ve birilerinden yardım almak istedim. Aslında ailem çok baskıcı ve zorlayıcı bir aile değildi. 13 yaşındayken ortanca abim artık kapanmam gerektiğini söyledi. Genel olarak dindar bir çevrede büyüdüm ve aslında bu durumla mutluydum. Gerek yazın gittiğim Kur’an kursunda gerek de ortaokulda gittiğim İmam Hatip okulunda çok güzel zamanlarım oldu. Ortaokul zamanlarımda bakımsız ve şişman bir çocuktum. Buna her zaman üzülüyordum. Kapanma konusu ise 10 yaşlarında iken benim için yeni bir heyecan gibiydi. O zaman çok büyük bir hevesle kapanmıştım ve kapalı olmayı çok seviyordum. Uzun bir zaman sonra yaz ayında bir akrabamız “Daha çok küçüksün, bir de bu sıcakta neden başını kapatıyorsun?” gibi şeyler söylemişti ve bundan dolayı açılmıştım.

Ben 13 yaşına gelince annem bana kıvırcık ve sürekli bakımsız duran saçlarım için bir düzleştirici almıştı. Birkaç ay sonra abim kapanmamı söyledi. Tam da düzleştiricimi kullandığım ve kendime özen göstermeye başladığım zamanlardı. Bu yüzden istememiştim. “Hayır” deyip karşı çıkınca beni şiddetle tehdit etmişti. Her zaman şiddet olaylarından korkan biri oldum ama ailemden hiçbir konuda şiddet görmediğimi de eklemem gerekiyor. Abimin baskısı yüzünden babamdan ve annemden bu duruma karşı çıkmak için yardım istedim. Babam o zamanlar ibadetlerini düzenli yapan biri değildi, beni de bu yüzden kapanmaya zorlamamıştı. Fakat abime karşı çıkmayıp sadece susmuştu. Ama annemin içinde böyle bir istek vardı. Bu yüzden abime destek oldu. Bir tek ablam biraz yanımda oldu ama o da bir şey yapamamıştı.

Ertesi gün okula kapalı gitmiştim. Beni gören arkadaşlarım bu durumu büyük bir şaşkınlık ve sevinçle karşılamışlardı. Bu büyük ilgi karşısında ‘Aslında o kadar da kötü değil’ demeye başladım. Hatta aynı sitede oturduğumuz kadınlar bile beni görünce “Maşallah ne güzel olmuşsun” diyorlardı. Bir şeyler böyle ilerlerken ben liseye geçtim.

Klasik bir Anadolu lisesinde okuyorum. Ailem böyle konulara karışmazdı. O ortamları gördüğüm zaman giydiğim uzun tuniklerin yerini kısa sweatshirt’ler almaya başladı. Kilo vermiştim, yüzüm biraz şekillenmişti. Artık sürekli beraber olduğum açık arkadaşlarıma özeniyordum. Aslında kafamda açılma isteği yoktu. Çünkü o zamanki çirkin görüntüden sonra kapanınca gelen övgüler, bana baskının varlığını unutturuyordu. Lise zamanlarında açık arkadaşlarıma özenmeye başladım. Ama bunu kendi içimde kabullenmemeye çalışıp sürekli bastırdım. Birisi bana ne zaman kapandığımı sorduğunda hatırladıklarım hep moralimi bozardı ya da gözlerim dolardı. Artık kendimi kapalı halimle güzel hissetmemeye başladım. Çok kısa süre önce bir kuzenim açıldı. O kendi isteği kapanmıştı. Onu görünce açılma isteği kafama yerleşti.

Tam da üstüne o zamanlarda çok yakın iki arkadaşıma sürekli fotoğrafımı gönderirdim. Düzleştiricimi uzun süredir kullanmıyordum, içimdeki açılma isteğini körüklemesin diye. 1 hafta önce canım sıkılınca kullandım. Fotoğraf gönderdiğim arkadaşlarım açılmam gerektiğini, bu şekilde çok güzel gözüktüğümü söylediler. Zaten ben hiçbir zaman internetten tanıştığım kişilere kapalı olduğumu söylemezdim, bundan rahatsızlık duyardım. Bir erkek arkadaşça fotoğraf istediğinde bazen açık fotoğrafımı atardım. Bundan bazen pişmanlık duysam da bu benim değil, beni zorlayanların suçuydu. Şu an bile dışarı çıkarken genelde bere ya da bandana takıyorum. Açılmak istiyorum ama ailem umreye gidip geldikten sonra din konusuna daha da baskıcı oldular. Birkaç gün önce ablama kuzenimin örneğini vererek açılmaktan bahsettim ve benim de açılmak isteyebileceğimi söyledim. Bana “Kimse buna izin vermez, sana çok kızarlar” dedi. Ben içinde açılma isteği ile yaşamak zorunda kalmış biri olmak istemiyorum ama ailemin tepkisini ölçemiyorum. Çok büyük tepki verebilirler ve bundan korkuyorum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Yorumlarda bu durumları yaşayan kişileri gördüm ve onlara yazmaya çok çekindim. Bu durumu yaşamış birilerinden bilgi almaya ihtiyacım var. Umarım bu gibi durumlarda olan kimse yoktur, olan varsa da kendini yalnız hissetmemeli. Teşekkür ederim.

(Görsel: Dod Procter)