Öncelikle bu sitedeki her yazıyı okumaya çalışıyorum, hepiniz çok güçlü kızlarsınız. Ben de size kendi hikayemi anlatmak istedim.
Ben 14 yaşıma kadar çok baskı görmeden özgür bir şekilde büyüdüm ama mutlaka bir gün zorla kapatılacağımı biliyordum. Fakat ben kapanmak istemiyordum. Aslında ben o kadar açık giyinen bir kız da değildim. Babam bana her zaman sevgisini gösterirdi ama kararlarıma hiçbir şekilde saygı duymazdı, aynı şekilde annem de öyledir. İkisi de beni kendi istedikleri gibi bir kız olunca seviyor. Aslında ben hâlâ kapalı olduğumu kabullenemiyorum. Giymek istediğim güzel kıyafetler var ama bana göre o kıyafetleri şanslı kızlar giyiyor ve maalesef ben o kızlardan değilim. Ben her zaman ailesinin onu kendi istediği gibi giydirdiği kızlardan olacağım. Anneme “Neden beni zorla kapattın?” dedim, ilk önce şunu söyledi: “Regl oldun, artık gençsin, Allah’ın emrini yerine getirmen lazım”. “Hayır, siz beni akrabalarınıza temiz bir kız görüntüsüyle göstermek için kapattınız” dediğimde ise “Ondan kapattım, aynen” dedi. Bir de “Bak, başın kapalıyken tertemiz görünüyorsun” dediler.
Kapandığım ilk günlerde okula gitmek zorundaydım, sınavlarım vardı. Neyse ki liseye yeni geçtiğim için kimse beni tanımıyordu. Babama açılmak istediğimi söylediğimde beni dinlememeye çalışıyordu ama ben konuyu kapatmayıp tekrar açtığımda “Bir daha bu konuyu açma, yoksa okuldan da alırım seni” dedi. Ben de mecbur kalıp sustum, bir daha da konuyu açmadım. Okulumu bitirene kadar sabredeceğim, dedim. Meslek sahibi olunca açılırsın, dedim. Bunu annemin yüzüne de söyledim, “Salak salak hayaller kurma, sen bizim ailede açık gördün mü? Bize uyum sağlamak zorundasın” dedi.
Bir ara bir video izledim, videoda “Kızlar kahkaha atamaz” deniyordu. Annem bunu duyunca “Çok doğru demiş, kızlar kahkaha atmaz, dışarı çıkmaz, kızın yeri anasının dizinin yanı, ne geziyor dışarıda?” dedi. Ben de “Niye? Benim abim her gün Beylikdüzü’nden Silivri’ye kadar gidiyor, her gün dışarıda” deyince de “Erkek zarar görmez” dedi. Benim ailem de böyle adaletsiz; ne yapalım, kaderimize boyun eğeceğiz. Sanırım farkında olmadan dinden çıktım.
(Görsel: Ilya Pyankov)