Kız gibi giyinmeme izin vermiyorlar, erkek gibi giyinince de kızıyorlar.

Öncelikle nasıl başlayacağımı bilemedim ama bu sitede herkesin yazdıklarını okumaya çalışıyorum. Hepiniz çok güçlüsünüz, ben de size yaşadıklarımı anlatayım.

Ben 14 yaşıma kadar özgür bir kız olarak büyüdüm. İstediğim zaman dışarı çıkardım, sitede geç saatlere kadar arkadaşlarımla takılırdım; ta ki 14 yaşımda regl olduğum zaman annemin beni karşısına alıp kapanmam gerektiğini söyleyene kadar. “Artık genç bir kız oldun, genç kız olmak kolay değil” dedi, “alışman da zor olacak ama mecbursun çünkü Allah bize kapanmamızı emretti, o yüzden artık kapalısın”. Tabii ben açıklığa alışmıştım; çevremdekiler beni farklı biri olarak biliyor, ben aslında öyle dindar bir kız değildim, sadece bazı zamanlar bayramdan bayrama camiye gider namaz kılardım. Neyse, zorla kapatıldım ve asla mutlu değildim. Her gün dışarıda olan o kız artık dışarı çıkmıyordu. Bu çok zor bir şey. Uzun bir süre dışarı çıkmadım fakat en sonunda dayanamayıp anneme söylediğimde şu cevabı aldım: “Artık genç bir kızsın, dışarı çıkma”. İzin vermemişti.

Bir gün annem “İstiyorsan başını kapa ve benimle pazara gel” dedi. O kadar sıkılmıştım ki başımı bağladım, tam çıkacaktık ki annem “Boğazın görünüyor, düzgün bağla” dedi. Neyse. Eve geldiğimde acayip stresliydim, hiç karşılaşmadığım arkadaşlarımla bile karşılaşmıştım. Ben normalde tırnaklarımı yiyordum, ilk kez uzatmaya başladığımda babam ve annem bir şey demedi ama yan dairemizdeki amcam çok kızmıştı ve kısaltmamı söylemişti. Fakat tırnağımdaki beyaz kısım yeni yeni çıkıyordu ve aslında o kadar uzun değildi, babam da “Amcandan dolayı kısalt, o kadar uzun olmasın” dedi.

Ben kaç gündür uykusuzum, her gece ağlıyorum. Aileme açılmak istediğimi ne kadar söylesem de yok, izin vermiyorlar. Kız gibi giyinmeme izin vermiyorlar, erkek gibi giyinince de kızıyorlar. Ne yapacağımı bilmiyorum. Özgürlük denen şey kısıtlanabilir bir şey değil. Onların özgürlüğü, benim özgürlüğümü kısıtladı. Eğer birinin özgürlüğü başka birinin özgürlüğünü kısıtlıyorsa bu özgürlük sayılmaz, değil mi?

(Görsel: Guy Pène Du Bois)