Merhaba ben Zeynep. Şu an 15 yaşındayım. İmam Hatip ortaokulundan Anadolu lisesine geçtim. Ben 5. sınıftayken kendi isteğimle kapandım. Başta ailem “Şu an erken, istersen sonra kapan” gibi şeyler söyledi ama etrafıma çok fazla özenmiştim ve ailemin söylediklerine rağmen kapandım. Düşünün; 10 yaşındayım, bunun sorumluluklarının ne demek olduğunu bilmiyorum. Sadece bir hevesti.
Şu an düşüncelerim çok fazla değişti. İslami düşünce tarzından oldukça uzaklaştım. Kendimi başörtülü şekilde mutlu hissetmiyorum. Bunu aileme söylediğimde çok sert bir tepki verdiler, “Hem senden biz de sorumluyuz” tarzında cevaplar aldım. Etrafın düşüncelerinden çekindiklerini söylediler. Kaç aydır çok büyük psikolojik sıkıntılar çekiyorum ama hiçbirini görmüyorlar. Artık hayat burnumdan geliyor ve bu konu ortaya geldiğinde ve ben açılmak istediğimi söylediğimde bir şekilde konuyu benim şımarıklığıma bağlıyorlar. Artık bu dinden de nefret etmeye başladım ve gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Beni asla anlamayacaklar.
Şu anki tek temennim ekonomik bağımsızlığımı elde edip bu evden de bu ülkeden de defolup gitmek. Ama bu psikolojiyle daha ne kadar dayanabilirim, bilmiyorum. Birçok kez kendime zarar vermeyi düşündüm. Belki o zaman bana acıyıp istediğimi yapmama izin verirler diye ama yok, korkağın tekiyim. Bazen keşke bu gerçeklikten silinsem ve kimse beni hatırlamasa, diyorum ama böyle bir şey de imkânsız. Umarım kendimi anlatabilmişimdir.
(Görsel: Dod Procter)