Merhaba, hayatı seven 23 yaşında bir kadınım. Ama artık sevmiyorum. Ablam bana bu dünyada cehennemi yaşattı. Daha ortaokuldayken kapanmıştım; ailem dediğim, çok sevdiğim ve korktuğum bir hocam yüzünden. Camiye giderken yolda eteğimi giyer, başörtümü takardım; çıktığımda ise koşarak eteğimi ve başörtümü çıkarırdım. Liseye geçtiğim dönem ailem İmam Hatip’te okumamı istedi ama ben hiç istemedim. Zorla gönderildim. Ailem kıyafet tarzıma çok karışırdı. Üniversiteye geçtikten sonra lisedeki gibi ferace giyiyordum. Bu çok korkunç çünkü bölümüm böyle kıyafetlere pek müsait değildi. Giderek kıyafetlerimin boyu kısalmaya başladı. Ablamla ve onun yüzünden ailemle bu konuda hep tartıştık. Giydiğim ayakkabının rengi bile sorun oluyordu, “Beyaz ayakkabı giyme dikkat çekiyor” gibi. Böyle böyle beni iyice soğuttular. Eve dönmeyi hiç istemiyordum.
Onların haberi olmadan bir gün pat diye açıldım. Ben üniversiteyi okuduğum şehirde kalıyordum, arada bir ziyaretlerine gidiyordum. Giderken otogarda kapanırdım, dönerken yine aynı şekilde. Bu hâlâ böyle devam ediyor, söylemeye çok korkuyorum. Henüz açılmadan önce bir ara ablama açılmak istediğimi söyledim; çok büyük tepki verdi, benimle artık konuşmayacağını söyledi. Annemle babamı da kışkırtırdı. Ablam zaten benden hep nefret eder, bir keresinde “Umarım çocuklarım sana çekmez” demişti. Ondan nefret ediyorum. Bu döngüden de çok sıkıldım, açıldığımdan hâlâ ailemin haberi olmadığı için gözüme uyku girmiyor. Nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum, ilk kime söyleyeceğimi bilmiyorum. Sanırım bir gün dayanamayıp söyleyeceğim, sonra kendi canıma kıyacağım. Bana yardım edin, ne olur. Ben yaşamak istiyorum, bu hayatı seviyorum. Dans etmek istiyorum, bunu çok istiyorum. Yardım edin, çaresizim.
(Görsel: Henri Matisse)
Comments (4)
Merhaba, çaresiz değilsiniz. Çarenizi bulmuşsunuz 🙂
Yazacaklarımın devamını kocaman bir bence parantezine alıyorum. Klişe olacak ama bence hayatınızı sürdürecek kadar para kazanmayı bekleyin. Döngü çok sıkıcı olabilir ama sonrasında kötü şeyler yaşayabilirsiniz. Yaşamayabilirsiniz de. Ailenizin tepkisini en iyi siz tahmin edebilirsiniz.
Güvercin tedirginliğiyle yaşam sürüyorsunuz belki ama işe girdikten sonra çok daha rahatlayacaksınız. Başka yollar da vardır, mutlaka vardır. Bulabileceğinize inanıyorum.
Lütfen kendinize güvenin, bağımsız yaşamanın bir yolunu bulacaksınız.
Özgürce dans edebildiğiniz günlere, sevgilerimle.
Sen en zor olanı başarmışsın. Açılma adımı bu kararı almak ve gerçekleştirmek çok zor. Bence üniversiteyi bitirip iş sahibi olmayı bekle onlara söylemek için.daha sonra konuşmaktan çekşnirsen mektup yazabilirsin onlara. Mektupta duygularını açıkla ama onları tahrik etmeden. Zaten gerçekleştirdiğin için emin ol diyecek bir şeyleri kalmayacak. Ablan da acaba kendi yapamadıklarını sen yapabildipin için mi bu tepkileri veriyor bilemedim.
Lütfen seni mutsuz eden insanlar için kendi hayatını sonlandırma.Hepimizin aklından bu düşünceler geçiyor ama değmeyecek insanlar için kendi geleceğini neden karartasın? Söyleme aşaması çok zordur ama söyle kurtul kafasındayım ben biraz.Başkasından duymaları olayı daha berbat edebilir.Ki üniversiteye gitmeden 1 gün önce söyle tepkilerini de çekmezsin:)
Merhaba. Bence söylemek için üniversitenin bitmesini beklemelisin. Bazı aileler kızlarının üniversiteye gitmesine izin vermez ya o yüzden söyledim. Sakın ama sakın intihar gibi bir düşünce aklından geçmesin. Sen çok değerlisin. Bu hayat senin ve kimsenin seni hayattan koparmasına izin verme. Umarım her şey istediğin gibi olur.