Öncelikle merhaba, konuyu en başından anlatmak istiyorum. Belki bir çözüm bulabiliriz, bunun ihtimali bile benim için çok büyük bir şey. Bu sayfa için birkaç arkadaşım sürekli “Buraya yaz” vesaire diyordu. Ben bir defa yazdım ama sanırım gönderemedim. Neyse, konuya geçmek istiyorum.

Ben Sare, şu an 18 yaşındayım. Ortalama muhafazakâr bir ailede büyüdüm denebilir. Fakat o zamanlar küçüktüm ve tabii üzerimde baskı yoktu. Ben annemi bildiğimden beri annem bana ayet, hadis okuyan, “Aa, bak ne güzel, sen kapan da sana da alalım” diyen bir anne oldu. Hatta ben bir ara kapanmak istedim. 5. sınıfta teyzelerim “Açık yapamazsın tatillerde” gibi şeyler söyledi, sonra benim gönlüm geçti. Aradan birkaç yıl geçti, 8. sınıf oldum. Yazın ergenliğe girdim. Annem “Kızım istersen kapan, artık farz sana” dedi, kabul etmedim. Sonra yaz bitene kadar beni kapatmaya çalıştılar ve kapandım. Okula başladığımda kapalıydım. Ama bunu sırf annem sussun diye yaptım çünkü 7. sınıftan itibaren “Ergenliğe girince kapanırsın” diye bol bol konuşuyor ve beni bir şekilde teşvik etmeye çalışıp zorluyordu. Fakat bunu güzel dille yapıyordu, çocuktum çünkü. Kapandığımda sürekli hediye alıyorlardı; şallar, tunikler, bilmem neler…

Ben 9. sınıftayken babam memur olduğu için Ankara’dan Van’a taşındık. Neyse, ‘Burası doğu bölgesi, bilmiyoruz’ bahanesiyle İmam Hatip’e yazıldım ama ortam berbat olduğu için okul değiştirmek zorunda kaldım. Çünkü ailem beni oraya İmam Hatip eğitimi alayım diye gönderdi fakat öyle olmadı ve ben bu süreçte pişmanlık duymaya başladım. Şu an rahat yazıyorum çünkü kafamda birçok şeyi bitirdim ve kendi duygularımı kontrol edebiliyorum. Eski Sare olsaydı şu an bunu sizlere ağlayarak yazıyordu.

Neyse, 10. sınıfta özel okula alındım. Asla sıkıntı yaşamıyordum; kapalıyım ve dışlanma tarzında şeyler asla başıma gelmedi. Hala düşünüyordum; ben Allah için kapanmamıştım, ben annem için yani annem sussun diye kapanmıştım. 10. sınıf da bir şekilde geçti. 11. sınıf oldum ve bu durum içimde gün geçtikçe büyüyordu. Artık kendimi kontrol etmem çok zordu. İçim daralıyordu, geceleri kalbim sıkışır gibi oluyordu çünkü kendimi ne aileme ne bir başkasına açabiliyordum. 11. sınıf da böyle yoğun bir şekilde geçti ve her şeyin koptuğu sene…

12. sınıfa geçtim. Pandemi süreci olduğu için babama “Boş yere paran gitmesin” dedim ve kendimi özel liseden devlet lisesine aldırdım. 12. sınıfın başında bayağı yoğun duygulardaydım ve söyleyip söylememe konusunda kararsızdım. Bir büyüğüme danıştım, 26-27 yaşında biriydi ve kendisi kapalıydı. Bu durumu ilk defa birine açmıştım ve bana “Bunu ailene anlatmalısın” dedi. Ben de en sakin zamanda anneme söyledim, beni yanlış anlamamaları için gerekli bütün açıklamaları yaptım. Ne bir başkası ne üniversite ne de herhangi başka bir şey için açılacağımı… İleride nasip olursa Allah rızası için kendi istediğim bir zamanda kapanacağımı ve layıkıyla yapmaya çalışacağımı söyledim. Çünkü böyle olunca daha fazla günaha giriyordum; 4 yıl boyunca içimden gelmedi ve içimden gelmeden yaptığım bir şeyin bana bir faydası yoktur. Günahsa da benim günahım olacaktı, zaten koca kız olmuştum. Annem ağladı, ah’lar vah’lar etti, “Ben seni böyle mi yetiştirdim? Allah’a karşı geliyorsun”. Ama nasıl ağlıyor, ki en küçük teyzem de kapanıp açıldı. ‘Sakın baban duymasın’lar, bilmem neler, binlerce şey… Şu an bu kadarı aklıma geldi.

Sonra benden 3 yaş küçük erkek kardeşim duydu ve anneme “Bu kızın açılırsa .r.s.pu da olur” dedi, annem daha çok ağlamaya başladı, kalkıp ‘Ablana saygı duy’ bile demedi çünkü bizim ailenin algısı; erkek her zaman egemendir. Sonra 2 saat kadar sonra konu kapandı ve annem “Babanla konuş” dedi. Tabii bu arada sürekli odaya gelip gelip “Ben seni böyle mi yetiştirdim, sen kafayı mı yedin!” gibi birçok şey söyledi. Akşam oldu, babam geldi, annemin ağladığı belliydi ama nedenini sormadı. Sonra ben babamın yanına gittim, normalde gitmezdim ama babamın bana kapandığımdan beri söylediği şey aklıma geldi; bana sürekli “Yapamıyorsan açıl kızım” derdi, “Ne kendini ne başındaki örtüyü günaha sok” derdi. Neyse, ben buna dayanarak babamın yanına gittim. Ama asla böyle olmadı, oysaki bir umutla gitmiştim çünkü dağ gibi babam var, demiştim. Hem babam “Senin hayatın, ne bok yersen ye” diyen bir adam… Neyse, bir heyecanla gittim, “Baba” dedim, “böyle böyle, ben ne zamandan beri açılmayı düş…” demeye kalmadı, sözüm yarım kaldı ve babam ondan asla beklemediğim bir tepkiyle “Yapacağın işi s.ktrme, defol git” dedi. Bana o kadar kötü bakıyordu ki ben arkamı döndüm ve bana “Eğer böyle bir şey olursa elindeki bütün imkanları alırım” dedi. İmkân dediği de dışarı çıkmak, üniversiteye göndermek, telefonu ve tableti elimden almamak…

Sonra konu kapandı, üstünden birkaç ay bile geçti. Sonraları annem gidip şal almam için sürekli para veriyordu, “Ne güzel yakıştı kızıma” diyordu. “Kapalıyken çok güzelsin” diyordu ama ben güzel olduğu için veya bana yakıştığı için kapanmamıştım, zaten konu da buydu ya… Aylar geçti, dediğim gibi konu kapandı. Bu yüzden evden gitmeyi bile düşündüm. Babam sinirlenince şiddet göstermeye de başlamıştı ama cesaret edemedim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Hadi şimdi askeriyede oturuyoruz, laf söz çıkmasın diye açılmama izin vermiyorlar ama 2 aya kadar taşınacağız, o zaman ne olacak? Tercih mi yaptırmayacak? Ev hapsi mi verecek? Bilmiyorum. Lütfen yardımcı olun. Biliyorum, belki de basit bir konu ama benim için o kadar ağır ki vicdanım sızlıyor… Teşekkürler.

(Görsel: Dod Procter)