Fiziksel şiddetin beni daha da hırslandırdığını gördükleri için sadece psikolojik şiddet uygulamaya başladılar.

Merhaba. Ben başarı hikayemi anlatacağım, bazılarınıza umut ve cesaret aşılamak amacıyla. Öncelikle Kur’an ve hadislerdeki cinsiyetçilikten ötürü İslam dinini derinlemesine araştırıp bunun bir tanrının sözü olmadığı ve Muhammed’in çıkarları için yazıldığı kanısına varmış agnostik bir bireyim. Araştırdığınızda çoğunuzun bu kanıya varacağınızı düşünüyorum.

Ben 5. sınıftayken en yakın arkadaşıma özenerek örtünmüştüm. Annem engel olmaya çalışmıştı ama kendisi de zaten zamanında, yani büyüdüğümde, örtünmem gerektiğini bilinçaltıma kodladığı için elinde sonunda kapanacağımı düşünüyordum. Ha erken ha geç kafasındaydım. Bir de bütün kadınların büyüdüklerinde örtündüğünü düşünürdüm. Muhafazakâr insanların çoğunlukta olduğu bir şehirde yaşayınca böyle oluyor.

Neyse, 7. sınıftayken kendisine özenerek kapandığım arkadaşım açıldı. Açılmayı ben de içten içe istemiştim ama yansıtamamıştım. Lise sınavına hazırlandığım süreçte artık örtülü olmaktan utandığımı fark ettim. Çirkin hissediyordum. Sanal arkadaşlarıma örtülü olduğumu söylemiyor, açık fotoğraflarımı gönderiyordum. İkili bir hayat yaşamak beni çok yormuştu. Açılmak istediğimi aileme bildirdim ama annem de babam da onay vermedi. Sopayla, kemerle çok dayak yedim. Parkta insan içinde de yedim, evde yalnızken de yedim. Hatta dövmeyi bırak, babam beni av tüfeğiyle defalarca vurmaya çalıştı. Bıçaklamaya çalıştı, boğmaya çalıştı. Bir gün göz dağı vermek için balkona çıkıp dışarı bir el ateş etmişti. O gün ilk kez ölüm korkusuyla yüzleştim. O kadar şiddetten sonra yine de açıldım, yine de istediğimi giydim, yine de boyun eğmedim. Sizin yapmanız gereken de bu. Size vurmaya çalışan olursa karşılık verin, oturup susmayın, size bağırılırsa siz de bağırın.

Siz onlara ne kadar fazla boyun eğerseniz onlar da size uyguladıkları psikolojik ve fiziksel şiddetin o kadar işe yaradığını düşünür ve arttırarak devam ederler. Ama onlar şiddet uyguladıkça siz daha da hırslanırsanız, boyun eğmezseniz uyguladıkları psikolojik ve fiziksel şiddetin işe yaramadığını düşünecekler. Daha yumuşak yaklaşmaya başlayacaklar. Unutmayın, direniş her zaman kazanır! Beni de okuldan almakla tehdit ettiler, karşılarına “Sen okutmazsan devlet okutur, sana asla muhtaç değilim, dövmeye kalkarsan polis çağırırım, yurda yerleşirim” dediğim çok olmuştur. Ben evlilikle tehdit edilmedim ama okuduğum mektuplarda görüyorum ki bununla korkutulanlar var. Arkadaşlar, sizi evlendiremezler. Diyelim ki ciddi ciddi evlendiriyorlar, polise ulaşmak ve bir devlet yurduna yerleştirilmek zor değil. ‘Onlar ailem’ kafasıyla yaklaşmayın. Gerçekten aileniz olsalardı sizi bu zulme tabii tutmazlardı. Ellerini kaldırdıklarında ve telefonu alıp “Polis çağıracağım” dediğimde elleri ayakları birbirine dolanırdı.

Size şiddet uygulamaya kalkarlarsa elinizden geldiği kadar gür bir sesle bağırın. Açıldıktan sonra 6 ay kadar hem fiziksel hem psikolojik şiddet gördüm. Sonra fiziksel şiddetin beni daha da hırslandırdığını gördükleri için sadece psikolojik şiddet uygulamaya başladılar. En sonunda onu da kesmek zorunda kaldılar. Onlar bana nasıl yaklaşıyorlarsa ben de onlara öyle yaklaşıyordum. İddia ediyorum; kararlı olmasaydım, şiddete boyun eğseydim bugün asla özgür olamazdım. Bu olayların üzerinden yıllar geçti ve ben açıldıktan sonra defalarca saçımı boyadım, istediğim gibi giyindim. Bunları da yine baba evinde yaptım. Bir kez boyun eğmedim, ondan sonra da hiç eğdiremediler. Bir daha hiçbir şeyime karışamadılar. Hatta bu şiddetten yaklaşık 2 yıl sonra babam karşıma geçip ağlayarak özür dilemişti. Onu bu süre zarfında asla affetmemiştim. Bana yaptıklarını hep yüzüne vururdum. En son ağlayarak “Ben bir eşeklik yaptım, özür de diledim ama sen affetmiyorsun” demişti. O gün affetmiştim. Sonrasında bana hep yumuşak yaklaşmaya başlamıştı. “Sen akıllı bir kızsın, ne yapıp yapmayacağını bilirsin” derdi. Kararlı bir duruşum olmasaydı gözünde bu saygıyı kazanamazdım. Üzerinden kaç yıl geçmesine rağmen babamla aram şimdi de çok iyidir. Demem o ki açıldıktan sonra aile ilişkilerinizin tamamen bozulacağını düşünmeyin. Eminim elinde sonunda düzelecektir. Sizin ailenizi bilmiyorum, onları en iyi siz analiz edebilirsiniz ve en iyisini siz bilirsiniz. Ben sadece gerçekten özgür olmak istiyorsanız her şeyi göze almayı bilmeniz gerektiğini söylüyorum. Cesur olmalısınız. Çoğunuz muhtemelen benim yaşadığım kadar ağır bir şiddet görmeyeceksiniz. Belki daha ağırını görecek olanlarınız da vardır.

Burada cesaret vermek için yazdığım çoğu kişide bir korku gördüm. Korkmayın. Korktukça sindiriliyorsunuz. Onay almaya çalışmayın, haberdar ettiğinizi bildirin. Kararlı bir duruş sergileyin. İnanın ki saçlarınızın rüzgârda savrulması, yağmurda ıslanması kadar güzel çok az duygu var. Bu duyguları yaşarken çektiğiniz bütün acıları unutacaksınız. O acıları çektiğime değmiş, diyeceksiniz. Hepinizi çok seviyorum, siz de kendinizi çok sevin. Hepiniz çok güçlü ve akıllı kadınlarsınız. Hepinize inanıyorum, hepinize güveniyorum. Başaracaksınız. Yaşasın özgür kadınlar! Hepimiz özgür olana kadar, bütün kadınlar özgür olana kadar hiçbirimiz özgür değiliz!

(Görsel: André Derain)