Bir yıl önce size bir mektup göndermiştim. Tek hayalim size tekrar ‘Ben başardım’ diye yazabilmekti. Ben başardım ama tekrar yenilmekten korkuyorum.

Baskıcı bir ailede büyüdüm. Başlarda dini görevlerini severek yerine getiren bir kızdım. Büyüdükçe sorgulamaya başladım. Cevapsız kalan sorularıma yanıt aramaya çalıştıkça “Din sorgulanmaz” diye kestirip atıldım. Yavaş yavaş namazlarımı aksatmaya başlayınca ailemden şiddet görmeye başladım. Korkunç bir gerçekle yüzleştim; ben ailem için hiçbir şey ifade etmiyordum. Onlar kıldığım namazı, tuttuğum orucu, ezberlediğim Kur’an’ı seviyorlardı. Pantolon giydiğim ilk günü hatırlıyorum; annem yolda herkesin içinde beni aşağılayarak ve yer yer vurarak eve getirip telefonumu elimden almış ve beni odama kilitlemişti. Sonrası çok karanlık… Sosyal bir hayatım yoktu.

Abilerimin beni liseden alıp açık öğretime yazdırmasıyla iyice kendi köşeme çekilmiştim. O küçük odamda hiç arkadaşım olmadan, telefonsuz bir şekilde ve şiddet içinde yıllarım geçti. Çocukluğum, yaşama sevincim, hayallerim o odada söndü. Psikoloğa gidince annem “Kendi kendini deli ediyorsun. Yediğin önünde, yemediğin arkanda; nankörsün” diye çıkışmıştı. Anlamıyordu. Annem beni hiç anlamadı. Kızı yanı başında günden güne ölüyordu ve sebebi de oydu. Ama görmüyordu. Üniversiteli olursam belki hayatım düzelir umuduyla elimden geldiğince ders çalışmaya başladım. Annem her gördüğünde kızıp bağırıyor, “Seni bir yere göndermeyeceğiz, boşuna uğraşma” deyip hevesimi kırıyordu.

Evet, biliyordum. Ben bu odaya mahkumdum. Onların beni göndermeyeceklerini bilmeme rağmen ben çok çalıştım. Çünkü üniversite benim tek kurtuluşumdu. Saçlarım rüzgâra değecekti, şiddet son bulacaktı. Bunları düşünerek çok çalıştım. Fakat sınava 25 gün kala tecavüze uğradım. Dünyam başıma yıkıldı. Kimseye bir şey anlatamadım. Kendimden, bedenimden nefret ettim, ölmeyi diledim. Annesinin küçük kızını çok yaralamışlardı, küçük kızı geceleri sessizce haykırıyordu ama annesi hiç görmüyordu. Bu sayfadan tanıştığım güzel kadınlardan güç alarak şikâyetçi oldum. Sanki hepsi bana bir anne olmuştu; derdimle dertlendiler, ellerinden geleni yaptılar. Fakat beraat etti. Her neyse. Sınava o psikolojiyle girdim. Çok kötü geçmişti fakat istediğim bölümü tam burslu şekilde kazanmıştım. Ailemden gizli tercih yaptım ve eşyalarımı toplayıp bir sabah aniden İstanbul’a geldim.

Yıllardır tek hayalim buydu ve başarmıştım. Gelir kaynağım KYK’dan aldığım krediydi. İçimde öyle bir özgürlük aşkı vardı ki her şeyi aşarım sandım. Ama öyle olmadı. Bilgisayarım olmadığı için derslerden geri kaldım. Sosyal medya üzerinde yardım istemediğim insan kalmadı. Kadın yürüyüşlerine katılıp derdimi anlattım ama çare bulamadım. Kimse beni duymadı, görmedi. Okulu bırakmak zorunda kaldım. Hayatımda hiç çalışmamıştım fakat aç kalmamak için garsonluk yaptım.

Şimdi pandemiden ötürü çalışamıyorum. Bu ay KYK kredim kesildi ve benim hiçbir gelir kaynağım yok. Kiramı veremeyeceğim için evden de atılacağım. Burada sonumu bekliyorum. Açlıkla, parasızlıkla savaşıyorum. Yenilmek istemiyorum. Eve dönersem beni öldürmek için bekleyen annem, abilerim var. Ben çok yorgunum. İnsanlara yardım mesajı atmaktan ve görülmemekten çok yoruldum. Hayallerim var. Buraya kadar gelmişken vazgeçmek istemiyorum. Ben fark edilmek istiyorum.

(Görsel: Pere LLobera)