Kendi annemi ve babamı ikna etsem eşimin ailesi var.

Bu sayfayı daha 2 gün önce keşfettim ve bana nasıl merhem olduğunu anlatamam. Benim hikayem de herkesinki gibi, herkesle o kadar benzer ki… Ailem her zaman çok muhafazakardı hatta cemaatlere de bağlılardı. Benim ailemle aram her zaman iyi olmuştur ama şimdi geriye bakıp düşünüyorum da meğer ben hiçbir söylediklerine karşı gelmediğim için iyiymişiz. Bunu yeni fark ediyorum.

Şu an 23 yaşındayım, 2 yıldır evliyim. 9 yıldır kapalıyım. 9 yıl, dile kolay. Ortaokula geçtikten sonra annem, “Kızlar regl olurlar ve ergenliğe girerler, o vakit geldiğinde kapanacaksın” derdi. Bizde tüm akrabalar, herkes ama herkes kapalı. Zaten bizde ortaokulu bitiren kapanıyordu, alışıktım. Fakat şu an bakıyorum da kimse bana “Kızım kapanmak ister misin? Ne düşünüyorsun? Ne yapmak istersin?” diye sormadı.

8. sınıfa geçtiğim o yaz regl oldum ve kapanmam söylendi. Kapandım… O zamanlarda ortaokulda eşarp takmak yasaktı, ben de sadece hafta sonları ve akşamları takardım. Onu taktığım zamanları hatırlıyorum da o kadar istemiyordum ki… Bazen arkadaşlarımla karşılaşmamayım diye yol değiştirirdim. Herkesin “Çok neşeli, çok içten” diye bahsettiği o kız gitti; yerine utandığı için sürekli yere bakarak yürüyen, hayattan soğumuş bir ben geldi.

İçten içe istemiyordum, evet ama aileme bunu söylemeyi hiç ama hiç düşünmedim. Herkes açık olmayı ister zaten diye kendimi hep geçiştirdim. Ailemle kötü olmak istemedim. Beni hep sevsinler istedim. Zaten bana ne derlerse yaptım, beni sevmemeleri için hiçbir nedenleri yoktu. Hâlâ daha benimle gurur duyarlar ve severler.

Lise öyle böyle geçti, İmam Hatip olduğu için zaten umursamıyordum ama çok fazla içime kapanmıştım. O özgüvenli kız gitmişti. Sonra üniversiteye geçtim. Çevremdeki çoğu kişi kapalıydı, fazla dert etmedim ama sürekli açık kızlara bakıp onların yerinde olmak istediğimi hatırlıyorum. Ne güzel, saçları açıktı, özgürlerdi, rahatlardı, mutlulardı. Kendi kendime açılma cesaretim olmadığı için hep “Allah’ım, bana öyle bir hastalık ver ki sonunda açılmak zorunda kalayım” diye dua ederdim. Öyle bir hastalık var mı, onu bile bilmiyorum ama insan hiç hasta olmak için dua eder mi? Demek ki ne kadar da çok istemiyormuşum kapalı olmak… Ama bunu kendimi itiraf edeli ancak 1 yıl oldu. Şimdi ciddi ciddi açılmayı düşünüyorum ama bir yanım öyle bir şey olmayacak hiçbir zaman, saçmalama, diyor.

Evlendim; eşim dinine bağlı, namazında niyazında ama açık fikirlidir. Birkaç ay önce “Açılsam ne düşünürsün?” diye sordum, o da “Senin kararına bir şey diyemem tabii ama açılmanı istemem” tarzında bir şey dedi. Eşimin aile tarafından bahsetmek bile istemiyorum; eşimin annesi, pantolon giyiyorum diye beni evine almayan bir insan. Etek giyip gitmem gerekiyormuş. Ben bu insanların içinde nasıl açılırım ki?

Hayatımı zindan etmeye değer mi, diyorum bazen. Buna alışılmış çaresizlik deniyor. Kurban o kadar alışır ki çektiği acıya, ondan kurtulmak bile istemez çünkü başına ne geleceğini bilmez. Acı çeker ama yine de ‘Bildiğim yerde iyiyim’ diye düşünür. Ben hâlâ Allah inancı olan ve Allah’ı çok seven birisiyim ama kapalı olmak istemiyorum. Boğuluyorum. Üye olmak için gittiğim havuzda, spor salonunda “Kapalı şekilde bu alanları kullanamazsınız” dendiğinde eziklik çekmek istemiyorum, artık yeter. Biri beni anlasın istiyorum.

Ben üniversite okurken evlendim. Üniversitem bu sene yeni bitti. İş güç sahibi olup çekip başka şehre mi gitsem diye düşünüyorum ama eşimi çok seviyorum.

Açılsam ne değişecek ki? Ben yine benim. Başımda örtü olmadan beni sevmeyeceklerse sevmesinler diyorum ama sonra bakıyorum da buna hiç ama hiç cesaretim yok. Kendi annemi ve babamı ikna etsem eşimin ailesi var. Arkadaşlar, akrabalar… Hepsi o kadar muhafazakâr ki açık olana kafirdir gözüyle bakıyorlar. Bir söz var ya hani; doğduğun ev kaderindir, diye. Ben bu kaderde daha fazla tıkılı kalmak istemiyorum ama bunun için bir şey de yapmıyorum. Aklım da kalbim de karmakarışık…

(Görsel: Amedeo)