Merhabalar, ben küçükken oje sürmeme bile izin verilmezdi. Babam tüm ojelerimi camdan aşağı atardı. Dışarıda oynarken tayt giydim diye dik dik bana bakardı.
Bu anlattıklarım ilkokul zamanı. Daha küçücük bir kızım ve benim yaşamama hiçbir şekilde izin verilmedi. Böyle insanların anne baba olması dünyaya koca bir haksızlık. Ortaokulda benim gözümü boyayıp İmam Hatip’e gönderdiler. O sıralar telefon istiyordum, onlar da bunu fırsata çevirip “Eğer kapanırsan telefon alırız” dediler. Zaten her türlü kapanacağımı biliyordum. Annem küçük yaşlarda bana hep bunu aşılamıştı. Ben de o küçüklük aklımla hemen kabul ettim ve kapandım.
Bundan yaklaşık 2 ay sonra anneme açılmak istediğimi söyledim, o da bana “Artık herkes gördü, olmaz” diye bir cümle kurdu. Ne yani, biz bu örtüyü gösteriş olarak mı takıyoruz? Çok saçma değil mi? Ben de küçük olduğum için anlamıyordum, bu yüzden itiraz etme hakkına sahip değildim. Ortaokulu bu isteğimi dindirerek bitirdim ama liseye geçtiğimde işler bambaşka bir hal aldı. Tabii ki yine İmam Hatip’e gidiyordum. Açılma isteğim o kadar artmıştı ki nerede açık bir kız görsem gözlerim doluyor ve içim sıkışıyordu.
10. sınıfa kadar böyle devam etti. Sonrasında zaten virüs çıktı ve evde kaldık. Şu an 11. sınıfa gidiyorum ve artık ailemle konuşmam gerektiğine karar verdim. Zaten öncesinde de açılmak istediğimi biliyorlardı. Yaklaşık 2-3 ay önce bir gece yarısı annemle açılmak istediğimi konuştum. O da bana hiçbir şey demeden uyumaya gitti. Sabahında ise bana “Artık kendi kararlarını verecek yaşa geldin, sorumluluğun bizim üzerimizden kalktı, ne yaparsan yap” dedi, ben de “Tamam” dedim. O gün anneanneme gidecektik, babam henüz bilmediği için arabaya şapkayla bindim. Anneannemlerin evinin önüne gelince de arabadan açık indim. Annem beni böyle görünce “Sen ne yapıyorsun?” dedi. Dediğiyle yaptığı bir tutmuyordu. Çünkü beni psikolojik olarak kötü hissettirip vazgeçirmeye çalışıyordu. Annem öyle deyince “Açıldım” dedim. O zamandan beri hep şapkayla dolaşıyorum çünkü açılmama izin vermiyorlar. Bundan 15 dakika önce ise dayanamayıp açık çıkmaya çalıştım ve beni içeri soktu. Ben de “Bir gün buradan açık çıkacağım, göreceksin” dedim. Her gün böyle çıkmaya çalışacağım ve başaracağım. Sözde dinde zorlama yok ama bunlarda var.
Gerçekten çok bunaldım ve bir an önce kurtulmak istiyorum. Saçlarımın güneşle buluşması için her şeyi yaparım. Umarım hepimiz başarırız, başarmak zorundayız. Mutsuz bir ömür yaşamak hiçbirimizin payına düşmez, düşmemeli. Şimdiden hepinize destekleriniz için teşekkür ediyorum.
(Görsel: Edvard Munch)
Comments (5)
Dinde zorlama yoktur yalanına inanmayın. Dinin özü beyin yıkama ve korkutmaya dayanır. Zaten bunu hepiniz kendi tecrübelerinizle biliyorsunuz. Çoğu aile de sizin sırtınızdan kendilerince sevap kazanmak için sizleri örtünmeye zorlar.
ne kadar da haklısın yıllardır sadece başörtüsüyle değil dinin bana dayattığı saçma kurallarla uğraşıyorum umarım başarabilirim
Dibine kadar haklısın. Zaten kafayı “bencillik” mevzusuna uzun süre yorunca işin aslının nasıl samimiyetsiz olduğu ortaya çıkıyor. Sırf tanrı dünya hayatında işini kolaylaştırsın, ahirette de ödül yağdırsın diye inanmıyorum, yok canım ben tanrının yüceliğine tapıyorum diyen kendine şunu sorsun; ibadete ihtiyacı olmayan ve yüceliği için sizden ibadet isteyen tanrı, hiçbir şekilde mükafat vermeyeceğini söylese ancak sizi yaratacak kadar kudretli olduğu için ibadetlerinizde devamlılık istese tapınmaya ve çaba harcamaya devam eder miydiniz? Hem bir de otorite konumunda olan aile bireylerinin bu yorucu yaptırımları da kendi cennet yerini hazırlamaya yönelik. Kimse kendini kötü hissetmesin, umarım bir gün tebessümle ilerleriz.
Canım bak seni çok iyi anlıyorum ama insanların inadına gidip onları tetikliyerek hic bir istediğini yaptıramazsın bunu ailene diklenip söylemek yerine bunu ne kadar istemediğini açıklayıp çok zorlandığını taktığın başörtünün bi anlamı olmadığını açıkla zaten bir süre sonra acıyıcaklardır, e bu olmazsa zor kullanman gerekicek yap isteidğini arkandayım
Bașaracağına inanıyorum ❤️