Artık gerçekten ne hissedeceğimi şaşırdım. Hissetmem gerekiyor mu, onu da bilmiyorum. Toplum baskısından, aile baskısından, gelecek kaygısından ve bağnaz bir ailede büyümekten çok sıkıldım. Bu yaşta bu kadar sıkıntı çekiyorsam ilerisini düşünmek istemiyorum.
6 yıldır zorla kapalıyım ve 6 yıldır ailemin baskısı üzerine İmam Hatip’te okuyorum. En yakın arkadaşım açık diye onunla görüşmemi istemiyorlar ya da örneğin bir video izliyorsam ve orada açık bir kız varsa videoyu hemen kapattırıyorlar, “Bu ahlaksız f*hişeleri mi izliyorsun!” diyorlar. Ne yapayım ben, gerçekten yapayım, söyler misiniz? Bu nasıl bir zihniyet?
Daha önceki yazımda da bahsetmiştim; açılmak istediğimi ve çok sert tepki verdiklerini söylemiştim, ‘Artık izin veriyorlar’ demiştim ama hakaretler susmuyor. “Sen hacı kızısın, açılırsan millet demeyecek mi, ‘Babası hacı, kızı açık’ diye. Geber de senden kurtulalım. Cehennemde mi yanmak istiyorsun?” gibi cümleler duyuyorum. Neredeyse evde bile kapalı giyinmek zorundayım.
Bir an önce üniversite kazanmak ve buradan defolup gitmek istiyorum ama bu baskılar nedeniyle bir türlü dikkatimi toparlayıp derslerime odaklanamıyorum. Yemin ederim ki çok yoruldum. Kendimi sanki farklı bir bedene sokuyormuşum gibi hissetmekten çok yoruldum. Sırf bu yüzden hakaret yemekten çok yoruldum. Sanki dinden çıkıyormuşum gibi tepki veriyorlar. Evde sürekli kız-erkek eşitsizliğini konuşmalarından çok sıkıldım. O kadar cahil ve dindar bir ailede büyüyorum ki tek temennim ölmek.
(Görsel: George Tooker)