Milyonlarca kalıbın içinde büyüyorum.

Yakında 11. sınıfa geçecek bir lise öğrencisiyim. Beni o kadar anlamayan, dinlemeyen, anlamak istemeyen bir ailede büyüyorum ki hep bu evden nasıl kurtulabilirim diye düşünüyorum. Bir gece yakın arkadaşlarımdan destek aldıktan sonra annemi çağırdım ve ona açılmak istediğimi, bu şekilde yapamadığımı söyledim. Çok kızmadı, ben de bu duruma çok şaşırmıştım. Bana onun bunun kızını örnek gösterdi, abim gibi benim de aynı yaşlarda saçmalamaya ve yanlışlar yapmaya başladığımı söyledi. “Eğer sıkıntın buysa açıl” dedi. Odama o kadar rahatlamış bir şekilde gitmiştim ki… Daha sonraki hafta hiç sıkıntı olmadı. Tabii ben henüz hiç dışarı çıkmamıştım, kesin bir şekilde “Açılıyorum” da diyememiştim. Sonra ben yavaş yavaş bunu eyleme dökeceğimi söylemeye başlayınca annemin tepkileri değişti. Keşke bu sert tepkisini en başında gösterseydi… Rahatlamıştım, beni anlayan bir annem var diye sevinmiştim. Sanırım yaşadığım en büyük hayal kırıklığı bu. Babama “Senin kızın açılmak istiyor” dedi, babam da odama geldi; ben ağlarken başımda 2 saat hakaretler, okuldan alma tehditleri etti. Ben de mecburen susmak zorunda kaldım. Okuldan alırlarsa bütün şansım yok olur. En azından çalışıp kurtulabilirim ama o kadar özgüvensiz ve mutsuzum ki yaşamanın bir anlamı yokmuş gibi geliyor. Keşke beni biraz olsun anlasalardı. Abimle aynı anne babaya sahibiz ama o rahat büyütülüyor, ben ise milyonlarca kalıbın içinde büyüyorum. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim.

(Görsel: Hope Gangloff)