Öncelikle herkese merhaba. Benim hikayem çok uzun. Hepsini yazacağımı zannetmiyorum.

Ben 5 yaşındayken babamın zoruyla kapandım. Kapandığım ilk günden beri bunu istemiyordum. Özgüvenim çok sarsıldı. Her şeye karşı hevesim çok azaldı. Artık her şeyden ve herkesten nefret ediyorum. Kapandığım zamanlarda okula yeni başlıyordum. Okulda başörtüsü yasağı vardı. Babam beni bu yüzden okula göndermeyecekti. Bu arada ben Türkiye’de yaşamıyorum.

Yıllar geçti. Artık kendimi sevmemeye başladım. Ve zaman geçtikçe aileme karşı olan sevgimin nefrete dönüştüğünü fark ettim. Canıma kıymayı değil de ölmeyi çok istedim. Ayrıca bizim ailede erkek-kız ayırımcılığı var. Mesela bana hep “Erkek ev işi yapmaz” dediler. Buna itiraz ettiğimde çok kızıyorlar. Bir keresinde anneannemin evine gitmiştim ve 2 gün orada kaldım. Abim de orada kalıyor. Abimin dağıttıklarını toplamıyorum diye uzun bir süre beni azarladılar.

Şu an 13 yaşındayım. Ben de çocukluğunu yaşamak istiyorum. Ben üniversiteyi Türkiye’de okumak istiyorum. Abim de öyle. Bir gün babama söyledim. Bana “Abin erkek, o gidebilir ama sen kızsın, gidemezsin” dedi. Ama ben pes etmeyeceğim. Türkiye’ye gideceğim ve Türkiye’deki ilk günümde açılacağım. Kendi ayaklarımın üstünde duracağım. Ama yine de içimi dökmeye ihtiyacım var ve çevremde içimi dökebileceğim kimse yok. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkürler.

(Görsel: Amedeo)