Gerçekten çok yoruldum. Bu siteyi dün keşfettim, anlatılanları okudukça benim gibi birçok genç kız olduğunu fark ettim. Müslüman bir ailenin kızıyım, annem hep ‘millet ne der?’ kafasında olan cahil bir insan. 20 gün sonra 18 yaşında olacağım. Evdeki stresten ve kavgadan çok bıktım; her şeye karışılmasından, hatayı bir kez olsun kendilerinde bulmamalarından… Annem beni şeytan gibi bir şey olarak görüyor, benden nefret ediyor. İkimizin düşünceleri farklı olduğunda ben ona saygı duyuyorum ama o hep beni suçluyor. Annem sayılan kişi nedeniyle psikolojim alt üst oldu, bazen kendime bile zarar veriyorum. Aramızı düzeltmek için ona yardım etsem bile o bunları yapmıyormuşum gibi aynı kötülüğüyle devam ediyor. Her doğuran kendini anne sanmamalı. Ben onunla birlikte nasıl bir anne olmamam gerektiğini öğreniyorum. O her şekilde baskı yaptıkça ben onların istemediklerini daha fazla yapıyorum. Haberi olmuyor ama bir şekilde yapabiliyorum. Fiziksel şiddetle tehdit edildiğim de oluyor ama uzun zamandır bu olmadı, ki bunu tekrar yapsalar gerçekten düşünmeden kaçarım. Ben açık giyinmeyi seviyorum, insanın ruhunu değiştiremezsiniz. Ben sadece gezmeyi, dolaşmayı ve her gencin isteyeceği şeyleri istiyorum. Ama o kız arkadaşlarımla dışarı çıkmamı bile engelliyor, onun sayesinde usta bir yalancıyım. Erkek arkadaşlarım var, onlarla görüşüyorum, geziyorum. Belki yaşıma göre birçok yanlışım oldu ama pişman değilim. Beni bu duruma o sürükledi. Maddi bir gücüm olsa bu evde hiç durmam. 1 ay sonra lise hayatım bitiyor. Üniversiteyi kazanamazsam işe gireceğim ve biriktirdiğim parayla ucuz bir oda kiralayıp bu evden ayrılmak istiyorum. Onlarla bir daha görüşür müyüm, bilmem. Belki çok fazla zorluk çıkacak ama her şey halledilir. Gerçekten zeki biriyim, kurnazım. Dışarıdaki hayat toz pembe değil, ben bunu çok önceden fark ettim ama karakterim, yıllardır bu baskıyı görmekten gerçekten bıktı. Bundan sonraki yıllarımı da mahvetmesine izin vermeyeceğim; çocukluğumu, gençliğimi yaşatmadığı gibi…

(Görsel: Yoshiro Tachibana)