Ben 17 yaşındayım. Kapanma hikayem 11 yaşımda başlıyor. 5. sınıfa geldiğimde ailem bana asla sormadan -ki bu, o yaştaki çocuğun isteyebileceği bir şey değil- beni okuldan aldı. Yatılı bir Kur’an kursunda hafızlığa hazırlanmaya başladım. Ama o yaşta yatılı kalmak bana çok zor geldiği için annem beni kurstan aldı, kendisi de hafızlık öğretmeni olduğu için bana hafızlık yaptırmaya başladı. O yıllarda benden 2 yaş küçük olan kardeşim de hafızlığa başlamıştı, sürekli beraber ağlayıp dayak yediğimizi hatırlıyorum. Her gün çantamı hazırlayıp kaçmayı hayal ettiğim, bir ayeti ezberlemediğim için annemin beni öldüresiye dövdüğü zamanlar… Zaten özellikle çocukluk yıllarımda haddi hesabı olmayan dayaklar yedim. Şu an şiddete maruz kalmamamın tek sebebi karşı gelecek cesaretimin olması.

Hafızlık sürecimde tek seçeneğim örtünmek olduğu için örtündüm. Zaten ilkokuldayken de şort, askılı gibi kıyafetleri doğru düzgün giyemiyordum. Benim kaderim çizilmişti, hafızlıkla da garantiye alınmış oldu. Ben başörtüden ziyade dinle kavga yaşadım. Kendimi bildim bileli kapalı olduğum için açılmayı istemedim çünkü bilmediğim bir şeyi ne kadar isteyebilirdim ki? Dini anlamda yaşadığım kavgalar, karantinaya girdiğimiz süreçte bir diziyi izlememle gün yüzüne çıktı. Sanırım öncesinde bastırdığım onca düşünce ufacık bir şeyle patlak verdi. Yahudi bir kadının dini baskılardan kurtulup özgürleşmesini anlatıyordu. İzlerken hiç durmadan ağladım. Dizi bittiğinde bu kadar ağlamamın normal olmadığının farkındaydım.

Şimdi 12. sınıfa geçiyorum, hayatım koskocaman bir iç kargaşasıyla devam ediyor. Bugün oje sürmek istediğimi duyan annem, “Keşke seni lisede zorla İmam Hatip’e gönderseydim” dedi. Bu yazıyı da bu olay üzerine ağlarken yazıyorum. Yazmak istiyorum çünkü bir şeyleri bastırmaktan çok yoruldum. İnanıp inanmadığımı bilmiyorum, belki de inanmadığımı kabullenemiyorum. Korkudan sağlıklı düşünemiyorum. Tek bildiğim başörtüsünü istemediğim… Otobüste, odamda, en ufak bir boşlukta düşüncelere daldığımda hayal ettiğim ilk şey başörtüsüz olmak. Bunu şu an aileme söylemeye cesaretim yok. Özellikle babamdan çok korkuyorum. Ancak bu baskı ve korku ortamından kurtulunca özgürleşeceğime inanıyorum.

(Görsel: Eric Gill)