Din konusunda genel anlamda muhafazakâr bir çevrede büyüdüm. Çocukların genelinin yaptığı gibi çevremde çoğunlukta olan tesettürlü kadınlara çok özendim. İlk hayalim kapanmaktı; sonra namaz kılmak, dinim adına bir şeyler yapmak… 3. sınıfa giderken kapanmak istemiştim ve annemle babam kabul etmemişti. 4. sınıfta da aynı şekilde gidip müdürle konuşmuş ve adama “Kapanmak istiyorum, okula alır mısınız?” diye sormuştum. Müdür sıkıntı olmayacağını söylediğinde yine anneme söylemiş ancak onay almamıştım. Ve 5. sınıf; ortaokul ve İmam Hatip.
Bence bu kısmı anladınız, kapandım işte. Şu an lise 1. sınıftayım ve çocukken verdiğim kararların hepsinden pişman oldum. Bazı şeylerin farkına varmanın beni ne denli üzdüğünü anlatmaya çalışacağım. Küçükken kapanmak istememin sebebinin sadece özenmek olmadığını anladım. Ben sadece babamın takdirini istiyordum, ilgi istiyordum. Kapandığım için beğenilmek… Düşünün biraz lütfen; 10 yaşındaki bir çocuğun beğenilmek istemesi, takdir edilmek istemesi çok acı değil mi? Bana inanılmaz acı geliyor bu; babam namaz kılarsam beni takdir eder, kapanırsam sever, gözlerine girerim.
Evet oldu, işe yaradı. Sınavdan 100 yerine 90 aldığımda inanılmaz büyük bir azar yiyordum ama artık 60 aldığımda babam, “Bizim kızımız kapalı, namaz kılıyor” diyor. Demek ki kapanmakla doğru bir karar vermişim diye düşünmüştüm. Ama içimdeki o kocaman boşluğu yavaş yavaş fark ettim. Din denen kelimenin, tanrı denen yüce olduğu bilinen varlığın gerekçeleri… Ben namaz kılarken Allah’a değil, aileme kılıyordum. Ailemin önünde secde ediyordum. Onlar için, onlar tarafından sevilmek için, akrabalarım takdir etsin diye, din öğretmenim ‘Aferin’ desin, tahtaya çıkarsın ve beni de sınıftakilere alkışlatsın diye… Ben çevreme inandım, onları sevdim; Allah’ı değil.
Bunların hepsi bir yana, kendimi öylesine çirkin hissediyorum ki! Hepsi kendimi çirkin hissetmemle başladı, kendimi çirkin hissettiğim an yukarıda yazdıklarımın farkına vardım. Büyük bir burnum var, incecik kaşlarım, kalın bacaklarım, kalın parmaklarım ve kısa tırnaklarım. Kilom normal, çenem çok az geride. Ama saçlarımı çok seviyordum. Ergenliğe girince hemen herkesin yaşadığı kendinde kusur bulma sorunu bende de oluştu. Ve evin içinde saçlarımı açıp aynanın karşısına geçtiğimde her şey silindi. Sanki bir anda burnum küçüldü, burnumun büyüklüğüyle dalga geçen ve buna alınmadığımı sanan akrabalarım sustu. Bacaklarım inceledi, yüzüm güzelleşti. Güzeldim. İşte aynaya baktığım o an güzeldim. İlk defa güzel hissettim, eksik hissetmedim. Beni sevmediklerini hissetmedim. İşte o an ailemin sevgisine muhtaç olmadım. Kendimi sevdim, kendime bir güneş ışığının ardından baktım. Yapabilirsin, dedim kendime; yanındayım, her ne karar verirsen ver, yanında olacağım. Açılmak istiyorsan kızmayacağım, saygı duyacağım, sebepleri için yine seni teşvik edebilirim ama sana baskı yapmayacağım, dedim kendime. Ama o an dışında dışarıda beni gören herkes tarafından yine çirkin görülecektim. Çünkü ben bunu aileme yapıyordum, ailem için kendimi ömrümün sonuna kadar kendimi çirkin görecektim. Allah rızası için falan değil.
Beni bir an yalnız bıraksalardı, ben kapamayı tercih ettikten sonra babam her ezan okunduktan sonra “Namazını kıldın mı?” demeseydi belki de inandığım ve istediğim için kılacaktım. Belki de namaz kılıyormuş numarası yapmayacaktım.
Ben açılmak istiyorum, dinin ilk şartının tesettür gibi görülmesini istemiyorum. Kendimi güzel görmek istiyorum, kendimi güzel görmeyi çok istiyorum. İnanmak ve yalnızca kendimi sevmek istiyorum. Kendime saygım olsun istiyorum. Sonucu yok bu yazdıklarımın. Suç, küçüklüğümde verdiğim kararda falan da değil. O kararı vermeseydim şu an yine kapalı olacaktım. Yine bu satırları yazacaktım. 15 yaşıma girmem 3 ay var, açılmak istiyorum. Düşünmek istiyorum, kendimi sevmek ve güzel hissetmek istiyorum.
Son.
(Görsel: Kyoko Imazu)
“Suç, küçüklüğümde verdiğim kararda değil; o kararı vermeseydim şu an yine kapalı olacaktım.” için bir yanıt
Kız kardeşim yazını okuyunca içimde hissettim kalbimin en derinlerinde içinde yaşadığın durumu öyle satırlarla dışa vurmuşsun ki bizlerde hissediyoruz 15 yaşında çok gençsin bende ozamanlar zorla kapatılmış hatta zorla İmamhatip lisesine gönderilmiştim lakin hem açıldım hemde Anadolu lisesine geçmiştim evet olabiliyor umudunu kaybetme ailenle konuş anlat eğer sana şiddet vs uygulamıcaklarsa eğer açılmana asla izin vermiyorlarsa bu baskı ortamından biraz uzaklaşmak iyi gelebilir lisede pansiyonda vs. kalmak aklıma bu geliyor bunun dışında derslerine sımsıkı sarıl bizi kurtarıcak olan okumaktır. Kalbinin güzelliğinin yüzüne geçtiğine tırnaklarının kısa olmasının çenenin geride olmasının seni ayrı güzel kıldığına inanıyorum ergenlik döneminde kendini beğenmeme vs olabiliyor zamanla kendini çok seviceksin konuşmak istersen 29tavananna instegram hesabından ulaşabilirsin sağlıcakla kal