Babamın baskı olarak kabul etmediği ısrarları ve çocukluğum boyunca göstermediği sevgiyi başörtü denerken göstermesi üzerine örtündüm.

Merhaba. Ben 17 yaşında oldukça küçük bir şehirde ve oldukça muhafazakâr bir ailenin evinde büyümüş bir kızım. Ortaokula başlarken başımı kapatmam gerektiğini söylediler, başta pek istekli olmamama rağmen babamın baskı olarak kabul etmediği ısrarları ve çocukluğum boyunca göstermediği sevgiyi başörtü denerken göstermesi üzerine örtündüm. Fakat başımı örttükten sonra babamın tüm sevgisi ve ilgisi yeniden yok oldu, yine sessizliğine gömüldü. Liseye başladığımdan beri hem dini hem örtünmemin sebebini çok kez sorguladım. Bunu aileme de sordum ama gözlerinde dehşet dolu ifadeler gördüm. Sanki sormamam gereken bir şey sormuşum ya da korkunç bir şey söylemişim gibi baktılar. Nasıl cevap vereceklerini bilemeyip hayal kırıklığıyla bana hiç mantıklı gelmeyen açıklamalar yapmaya çalıştılar. Yakın zamanda hafız yengeme -abimin eşi- akıl almak ve açıklama istemek için bu konuyu açtım fakat çok geçmeden abim bunu öğrendi ve aileme uygun hareket etmem gerektiğini, yardım etmek istediğini, kendisiyle konuşabileceğimi sahte bir şekilde söyledi. Tepkisi çok rahatsız edici değildi ama beni rahatsız eden şey; çocukluğumda hep yalnız olmama, babamın yokmuş gibi odasında sessizce yatıp televizyon izlemesine, abilerimin şehir dışında olmasına, ablama yabancı olmama rağmen liseye başlar başlamaz 3 tane babam ve 2 tane annem olması oldu. Arkadaşlarımla ilişkimi kesmek istediler. Onların ailesine, yaşamlarına özendiğimi söylediler. Sırf ailemden farklı yaşıyorum ve düşünüyorum diye karaktersizlikle suçlandım. Abim tarafından mobbing’e maruz kaldım. Hepsiyle sayısız kere tartıştım. Bir kere bile bana destek olmak bir yana, hiçbiri istediklerime saygı bile duymadı. Hep küçümsendim, istenmediğimi düşündüm. Hep başkalarından sevgi ve ilgi bekledim çünkü ailemde o duyguları hissedemedim.

Etrafımdaki insanların hayatlarına bakıyorum ve böyle yaşamak istemediğimi, her şeyden ve herkesten kaçmak istediğimi fark ediyorum. Bir kere yaşıyorum ve bu hayatı baskıcı bir ailenin katı kuralları altında yaşama düşüncesi midemi bulandırıyor. Ama yine de umut ışığı görüyorum. Ekonomik özgürlüğüme kavuştuğumda ve bana destek olacak insanlar yanımda olduğunda bunu başaracağımı biliyorum. Saçlarımın arasından rüzgâr esecek. Yağmurla yıkayacağım saçlarımı ve o gün kendimi tam olarak özgür hissedeceğim.

Bu platformda okuduğum çoğu hikâyeye benzer şeyler yaşadım ama ben ailemden nefret etmiyorum, onları üzmekten nefret ediyorum. Ben sadece onların kızı olmak yerine kendim olmak istiyorum.

(Görsel: Edgar Fernhout)