Lise, hayatımın dönüm noktasıydı.

Merhaba. Muhtemelen mesajım başkalarına iletilmeyecek ama içimi dökmek istiyorum.

Ben 3. sınıfa giderken kapandım, 9 yaşında bile değildim. Çevremdekilere özenip başımı bağladım ve annemin yanına gittim. “Daha erken, bence kapanma” dedi ama ben o kadar heveslenmiştim ki… Çünkü kuzenim kapanınca onun nasıl sevildiğini görmüştüm. Israr ettim, “Kapanacağım” dedim anneme. “Bir daha açılmana izin vermem” dedi ve ben de kabul ettim. İlk yıllarda birçok zorbalığa uğradım, -ki buna İngilizce öğretmenimin başımı zorla açtırıp sınıfın ortasında “Hurafe bu, saçmalık” diye bağırması da dahil- ama asla kapandığım için üzülmedim. İlkokulda yaşıtlarımdan çok öndeydim, en yüksek sınavlar hep bana aitti, ilçe birinciliklerim ve il derecelerim vardı. Hatta üstün zekalı olup olmadığımı anlayabilmek için test yaptırmışlardı. İlk kez ailemin beni onaylamadığını gördüm, üstün zekalı olmadığım söylenmişti ve eve gittiğimizde annem bir sürü bağırmıştı. Ortaokuldan sonra ailemin bana olan tavrı gitgide değişti. Çünkü onlar gibi olmadığım ve farklı düşündüğüm anlaşılmaya başlanıyordu.

Daha sonra liseye geçtim. Lise, hayatımın dönüm noktasıydı. Çok farklı insanlar gördüm, çok şey öğrendim ve çok araştırdım. Ateist oldum, bir tanrının olabileceği inancı bana mantıklı gelmiyordu. Açılmak istedim; annemin uyguladığı psikolojik şiddet zaman zaman fiziksel olmaya başladı, bu yüzden antidepresan kullanmaya başladım. Majör depresyon teşhisi koyuldu. Bu sefer de “Nankörsün” dendi, “Şımarıklık yapıyorsun” dediler. Annem, “Açılırsan arkanda olmam” dedi. Zaten onaylanmamış bir kızdım, özgüvensiz, kilolu ve korkak. Sevilmemenin ne demek olduğunu bildiğimden midir, vazgeçtim.

Şu an 12. sınıftayım ve açılmayı içten içe çok istiyorum. Cesaretimi toplayabilirsem üniversitede yapacağım, siz benim gibi korkmak yerine mücadele edin.

(Görsel: Romaine Brooks)