Merhaba, ismimi vermek istemiyorum. 16 yaşındayım. Ben, muhafazakâr ve baskıcı bir aile ile yaşıyorum. 3 ablam var. Şu an 21 yaşında olan ablam, 9. sınıfa geçince kendi isteğiyle kapandı. Diğer ablam ise liseye geçecekken babam ona psikolojik şiddet uygulamaya ve tehdit etmeye başladı. Ona seçenek sundu: “Ya kapanırsın ya da liseye gidemezsin, evden çıkamazsın” dedi. Ablamın eğitim hayatını bitirmeyeceğini biliyordu. Ablam karşı çıktı; yeri geldi, dayak yedi. Amcam babamla konuştu, “Yapma, kızın eğitimine karışma, bırak, ne isterse onu yapsın” dedi. Ama babam dinlemedi, “Sen karışma, benim kızım değil mi, istediğimi yaparım” dedi. Ablam lise hayatı boyunca babamdan gizli açıldı. Yani babamla beraber olduğu zamanlarda ve yerlerde başörtü taktı. Çok zorlanıyordu, içinde hep bir korku vardı; ‘Ya yakalanırsam’ diye. Eve gelmeden önce babam evde mi diye sormak için bizi arardı. Annem de ablam yakalanmasın diye onu çok iyi koruyordu. Şükür ki akrabalarımız ablamın açık olduğunu bilmesine rağmen babama söylemediler. Daha sonra ablam üniversite için farklı bir şehre gidince rahatladı. Ablam hep “Zaten ben kapanmak istiyorum ama içimden gelince” diyordu. Üniversite 2. sınıfta kendi isteğiyle kapandı ve babamın ona yaptıklarını unuttu, ‘Babam iyi ki böyle yapmış’ düşüncesine girdi. Şu an 18 yaşında olan diğer ablam da 9. sınıfta kapandı. Yine babamın klasik tehdidiyle… Ama şu an memnun olduğunu ve açılmak istemediğini söylüyor.

Sıra bana geldi. 8. sınıfın yaz tatilinden itibaren babam yavaş yavaş psikolojik baskı yapmaya başladı. Ablama “Beraber gidin de kartımla tesettür kıyafetleri alın istediğiniz kadar” diyordu, açık olduğumuzda asla böyle bir şey yapmaz. Zaten açıkken de istediğimiz şeyleri giyemiyorduk, hep laf ediyordu, dar pantolonlarımızı kesiyordu. Her neyse… Ben kapanmak istemediğimi söyledim. “Senin keyfine göre değil” dedi. Yıllarca ablamın yanında olan annem, sıra bana gelince babamı destekledi. “Eşek gibi kapanacaksın” dediler. Haftalarca ağladım, kimsenin umurunda olmadım. “Abla, sen bunları yaşadın, ne kadar zor durumda olduğumu bilirsin” desem de o bile beni anlamadı. 9. sınıfın ilk haftası okula açık gidiyordum ama her gün eve geldiğimde babamdan azar işitiyordum. “Yarın gidemeyeceksin, okul harçlığı vermeyeceğim” gibi şeyler söylüyordu ama ben bir şekilde gizlice gidiyordum. Okula açık gittiğimde bile rahat değildim. Hem okulun ilk haftası yeni insanlarla tanışma stresi hem de bu olaylar beni çok hırpaladı. Her yerde ağlayasım geliyordu.

Sonra kapanmaya karar verdim, üniversiteye gidince açılma düşüncesiyle. Kapandığım ilk gün sınıf değiştirdim. Çünkü çok utanıyordum ve henüz kimseyle tanışmamıştım. Neyse ki ortaokul arkadaşımla aynı lisedeydik. Sınıfta bir arkadaşım yoktu ama teneffüslerde ortaokul arkadaşımla dolaşıyordum. Dönem boyunca çok kez devamsızlık yaptım. Okula başörtülü gitmek beni çok kötü hissettiriyordu, hâlâ öyle hissettiriyor. Çünkü kapanmak bana yakışmıyor. Kendimi açıkken çok daha güzel hissediyorum. Kıvırcık saçlı, ela gözlü, beyaz tenli bir kızım. Bazen çirkin hissetsem de aynadaki kişi bana gülümsüyor, bu bana yeter. Bu arada, ben deistim. İnanmadığım bir dinin ibadetlerini uygulamak ayrıca saçma geliyordu. Her neyse, devam edeyim. Bu dönem bittiğinde zaten virüs ortaya çıkmıştı. Açıkçası karantinaya girmemize çok sevinmiştim, dışarı çıkmayacağım ve strese girmeyeceğim diye. Karantina sürecinde kendimi keşfettim. Kadınlardan da hoşlanıyormuşum. Hatta bir kız arkadaşım var, çok seviyorum. Ailem öğrense nelerle karşılaşırım, bunu kestirebiliyorum ama aşk bu riske değer diye düşünüyorum. Birkaç hayalim var. Üniversiteye gittiğimde açılacağım ve ailemin yaşadığı şehre geri dönmeyeceğim. Kendime yeni bir hayat kuracağım. Bütün hayalim bu.

Benimle aynı şeyleri yaşamış, atlatmış ve şu an çok mutlu olan insanlar görünce seviniyorum, bana umut oluyorlar. Benimle aynı durumda olmaya devam eden insanlara da birkaç şey söylemek istiyorum. Kız kardeşlerim, yalnız değiliz. Biz hep birlikte güçlüyüz. İnanın, biz kazanacağız. Güzel günler göreceğiz, rüzgârdan saçlarımızın savrulacağı günler. Hepinize kocaman sarılıyorum.

(Görsel: Hope Gangloff)