Hepinize merhaba, ben 17 yaşında bir kızım. Aslında hikayem birçoğunuzunkiyle benzer. Çok doluyum ve belki anlatmak iyi gelir diye yazıyorum.
Ben doğulu bir ailenin kızıyım. Ailem bana gaslighting uygular; bir tutucuyken bir rahattır. Bazen giydiğim bir kıyafet onlar için sorun olmazken bazen de beni dinden çıkmış, şeytanlaşmış biri olarak tanımlıyorlar. Ben 5 ve 6. sınıftayken bana kapanmam için o kadar baskı yaptılar ki neredeyse her hafta ‘Ben kapanmak istemiyorum’ diye ağlıyordum. Neyse ki bu tartışmanın kazananı ben oldum. Aslında bence benim açık giyinme isteğimin nedeni, küçükken uğradığım aşırı din baskısı. Ben 5 yaşındayken sıfır kol bir elbise giymiştim, amcam -kendisi iğrenç biridir, kendi namusu yoktur ama namus bekçiliği yapmaya bayılır- beni aşağılamış, bana kızmıştı. Babam da onu desteklemişti. 7 yaşındayken korka korka giydiğim şortu bana zorla indirtmişti. En sonunda şort belimden düşecek kadar aşağı inmişti fakat bu onun için hâlâ ideal boy değildi. Bir sefer de ayağıma mor oje sürmüştüm. Bütün akrabalar kapının önünde oturuyorlardı ve o pislik amcam da içlerindeydi. O görmesin diye hızlıca içeri girdiğimde akrabalarım gülmeye başlamış ve beni çağırmışlardı. Hepsinin gülmesinin tek sebebi, o pislik herifin bana bir tane tokat atması ve ojelerimi silmemi söylemesi içindi. O anda o küçücük çocuk halimle ne kadar korktuğumu anlatamam. O anki kalp atışlarımı hâlâ hatırlıyorum. Bende böyle hikayelerden çok var ama kısacası küçükken birçok baskı yaşadım. Şimdi her ne kadar baskılar bir nebze daha azalsa da hâlâ devam ediyor.
En yakınımdaki erkekler yüzünden hiçbir erkeğe güvenmiyorum. Babamdan ölesiye nefret ediyorum. Annemi seviyorum ama o da aşırı dindar bir kadın. Üniversite için evden çıkacağım ve inşallah bir daha geri dönmeyeceğim. Ben inançsız değilim, aksine bir Müslümanım ama ben kapanmayacağım. Benim dini yaşayış biçimim bu şekilde ve kimse buna karışamaz. Umarım birilerine yalnız olmadığını hissettiririm ve bir başkası da bana…
(Görsel: Oswaldo Guayasamín)