Merhaba. Aslında bu sayfayı Youtube’da ‘Açılmak istiyorum ama ailemden korkuyorum’ gibi bir başlığı olan bir videonun yorumlarında gördüm ve hemen Instagram hesabına baktım. Benim gibi bir sürü insan olduğunu görüp yalnız olmadığım için sevinsem mi yoksa benimle aynı şeyleri yaşayan insanlar olduğu için üzülsem mi, bilemedim. Gerçi ben onlar gibi ailemle konuşacak cesareti bulamadım. Aslında anlatacağım çok şey var ama sadece açılmak ile ilgili olanı anlatacağım.

Ben ortaokulu kendi isteğimle İmam Hatip’te okudum. 5. sınıfta da kendi isteğimle kapandım. Kuzenimle anlaşmıştık, aynı ortaokula gidip kapanacaktık. Ailemle konuştum, kapanacağım ve İmam Hatip’e gideceğim için çok sevinmişlerdi. Seve seve kabul ettiler, benimle gurur duydular desem yeridir. Neyse, ben 5. sınıfa geçmeden önceki Kurban Bayramı’nda kapandım. Dediğim gibi, ortaokulu da İmam Hatip’te okudum. 4 yıl kapalı kaldım. 3 yıl boyunca bir sorunum da açılma isteğim de yoktu.

8. sınıfta özenmeye başlamıştım, kızların saçlarının rüzgârda uçuşmasını hayranlıkla izliyordum. Gece balkona çıktığımda saçlarımın rüzgârda dalgalanmasını hissetmek bana çok iyi geliyordu. Açılmaktaki amacım etekler giymek, açık saçık giyinmek değildi; sadece saçlarımın dalgalanmasını istiyordum, içimde bir heves olarak kalmıştı. LGS sınavında iyi bir derece elde ettim ve il dışında bir Fen lisesi kazandım. Ailem, Fen lisesi kazandığım için bana telefon almıştı. Buraya kadar ailemin benimle ilgili bir şikâyeti yoktu. Fakat o telefonu aldıklarından itibaren sorunlar bitmedi.

Instagram üzerinden biriyle tanıştım ve çıkmaya başladık. Evet, belki ‘15 yaşında ne sevgilisi?’ diye yadırgıyorsunuz ama o yaşlarda da duygularımız oluyor. Benden 3 yaş büyük bir çocuktu, biz sürekli konuşmaya başladık. Tabii telefonla çok vakit geçirmem evdekilerin ilgisini çekmişti. Yine de köydeydik ve tarla işleri ile uğraşıyorduk, bu yüzden üstüme çok düşmüyorlardı. Sırf onunla konuşabilmek için gece 1-2 saat uyuduğum zamanlar bile oluyordu. Köyde sabah 6’da kalkıp tarlaya gidiyorduk, akşam 6 gibi geliyorduk ve evde de bir sürü iş oluyordu, onlarla ilgileniyordum. Ancak gece 11’de odama çekilebiliyordum; ilk sevgilim olmasının heyecanıyla mı bilmem ama gece o yorgunluğuma rağmen onunla konuşmak için sabah 5’te uyuduğum zamanlar oluyordu. O ise bunların kıymetini hiçbir zaman bilmedi. Neyse, heyecandan ne anlatacağımı bilmiyorum, bu ayrıntıları neden verdiğimi de bilmiyorum. Belki de onu gerçekten sevdiğimi anlamanız için anlattım. Fazla uzattığımın farkındayım. Biz 9 ay boyunca sevgili olduk. Tabii ki bu 9 ay sorunsuz değildi, önce telefonda yakalamalar başladı, bu durumda telefonumu alıyorlardı. Ben yine de ondan vazgeçmedim; ne kadar kısıtlarlarsa kısıtlasınlar ya da ne kadar bağırıp çağırsalar, vursalar, yasaklar koysalar bile yine bir yolunu bulup onunla konuştum.

Buluşmaya başladık. 6. ayımızda buluştuğumuzda ablama yakalandık. Ablam, annemi aradı ve oturup konuştuk. Annem, “Bizim dinimize göre konuşmanız uygun değil ama en azından konuşsanız bile buluşmayın” demişti. O zaman en azından konuşmamıza izin verdiği için çok mutlu olmuştum. Arkadaşlarım gibi ben de ailemle dertleşebileceğime inanmaya başlamıştım ama tabii ki öyle olmadı. Annem de babamdan korkuyordu; o gün bizi gördüğünü babama söylemese bile babam bizi yakaladığında durumu ilk defa öğreniyor gibi tepki verdi. Biz 7 Nisan günü tekrar buluşmaya karar verdik, ailem uzağa göndermediği için hep bizim mahalleye yakın yerlerde buluşuyorduk. Yine zar zor izin alarak sevgilimle buluştum ama bu sefer de abilerim bizi yakaladı. Sevgilimi dövdüler, kendimi sevgilimin önüne atıp “Onu bırakın, bana vurun” diye haykırdığımı hatırlıyorum. Sonra olduğumuz yere ablam, annem, babam geldi. Annem ve ablam da beni dövmeye başladı, abim polisi arayacağını söyledi. Sevgilim 19 yaşında, ben ise 16 yaşındaydım. O reşitti ve bildiğiniz gibi reşit olmayan biriyle konuşması yasak. Annem, “Bir dur, belki bir şey yaptılar, o zaman ne olacak, düzgünce konuşalım” dedi. Beni, bekaretim var mı diye kontrol ettirmek için hastaneye götürmek bile istediler ama adım çıkar diye vazgeçtiler. Bu olayı anlatmamın sebebi, ailemin bana ne kadar güvenmediğini göstermekti.  Beni temelli olarak okuldan almayı bile düşündüler ama onları bir şekilde ikna ettim. Bana “Bu son şansın, bir hata daha yaparsan eğitim hayatın biter” dediler. İl dışında kazandığım okula göndermek istemediler ama pandemi olduğu için zaten yüz yüze eğitim yoktu ve biriyle konuşmadığımı onlara kanıtlamak için bolca zamanım oldu. Telefonumda şifre yoktu ve akşamları alıyorlardı. Ben de ders dışında telefona ellememeye çalışıyordum. Okumak benim tek çaremdi, onu kaybetmemek için her şeyi yapardım. Bu olaydan sonra bir daha sevgili işlerine karışmadım.

Ben kapandığımda 12-13 yaşındaydım. Neyin ne olduğunu bile bilmiyordum, bir hevesle kapanmıştım. Lisede açılma duygum çok baskınlaştı ama zaten ailem sevgilim var diye bana güvenmiyordu ve Müslümanlığımı bile sorguluyordu. İslam’a göre yaşamadığımı söylüyor ve zorla namaz kıldırmaya çalışıyordu ama bunların hiçbiri benim içimden gelmiyordu. Ben kapandıktan sonra çok özgüvensiz bir insan oldum. İlkokul 4. sınıfa kadar dışarıdan eve gelmeyen, sürekli mahallede arkadaşlarıyla oyun oynayan bir çocuktum. Kapandıktan sonra arkadaşlarımın olduğu mahalleden geçmeye bile çekinmeye başladım, dışarı çıkmamaya başladım. İnsanlardan çekiniyordum, kendimi çirkin hissediyordum. Burnum kemerli, dudağım çok ince, yüzümde büyük benler var, hatta tüm vücudumda anormal şekilde benler var. Neyse, kısacası kendimi eve hapsetmiştim. Güzel hissetmiyordum, özgüvenim sıfırdı. Evden çıkmadığım için çok kilo almaya başladım, obeziteye doğru gittiğim söylenebilir. Bu durum özgüvenimi daha berbat bir hale getirdi. Hem şişman hem çirkindim, insanlarla konuşmak bile istemiyordum, her fırsatta yüzümü saklamaya çalışıyordum. Hiçbir şey özgüvenimi yükseltemedi ve ailemle bu kadar sorun yaşadıktan sonra ben artık dayanamamaya başladım, ki sorunlar burada anlattıklarımdan ibaret değildi. Zamanınızı çalmak istemiyorum, bu nedenle bu kadar anlatabilirim.

Bu kadar sorundan sonra artık ailem bana asla güvenmiyordu. Namaz baskısı yapmaya başladılar, dizime kadar uzanan bol tunik giymeme rağmen babam altımdaki pantolona karışıyordu; “Ben pantolonlu kız gezdirmem” diyordu ve etek giymem için beni zorluyordu. Aslında bu kadar kilolu olmasam ve etek giymek bana yakışsa giyerdim ama yakışmıyordu. Babam kızıyor diye bol giyinmeye çalışıyordum ama zaten kilolu olduğum için 44 beden giyiyordum, ne kadar bol giyebilirdim ki? Ailem uzun tuniğin altına giydiğim pantolona kadar karışırken cesaret bulup açılmak istediğimi söyleyemedim.

1 ay önce okul açıldı ve ben il dışında kazandığım o okula gittim, bavuluma başörtü vesaire koymayı unutmuşum. Zaten açılmak istiyordum, eşya getirmemiş olmanın cesaretiyle de otogardan indikten sonra terminalin tuvaletinde başımı açtım ve okula öyle gittim. Kendimi ilk defa bu kadar güzel hissediyordum. O kadar özgür hissediyordum ki anlatamam… Açılmış oldum ama eve açık gitmeye cesaret edemedim. Kendime çok kızdım. O 10 gün boyunca okula gittiğim zamanlarda açılıyordum. Fakat rüya görüyordum, artık eve dönecektim ve kâbusum başlayacaktı, çok korkuyordum. Aileme, onlardan habersiz açıldığımı değil ama en azından açılmak istediğimi söylemek istedim. Lütfen beni yargılamayın ama eve hiçbir şey olmamış gibi kapalı gittim çünkü bu okulumu elimden alabilirdi. Ne yapacağımı bilmiyorum. 3 ay sonra okullar açılacak. Ben ne yapacağım? Yine aynı şekilde sadece okulda açık olsam ailem eninde sonunda öğrenecek ve her şey daha kötü olacaktı. Ben de birinden yardım almaya karar verdim, bir cesaretle hocama her şeyi anlattım. Hocam, bunu bana direk söylemese bile ailemin sözünde durmam gerektiğini ima etti.

Lütfen beni yargılamayın ve yardım edin, çok çaresizim.

(Görsel: Paula Rego)