Açıkçası buraya neden yazıyorum, bilmiyorum. Benim ailem pek baskıcı değil, başörtüsü konusu hariç. Ben liseye geçtiğimde kapandım ama bu asla kendi isteğimle yaptığım bir şey değildi. Bunun öncesinde, 8. sınıfta babamla çok ciddi kavgalar da ettim; “Ben kapanacaksam bile Allah için değil, senin için kapanacağım” dedim. Evde kaç kez ağladım ama sonuç değişmedi, kapandım. Lisenin başlarında biraz zorluk çektim ama sonradan alıştım, hatta bir ara “İyi ki örtülüyüm” bile dedim. Çevreme uyum sağladım, kişiliğim değişti. Yani bu ben değildim, sadece ortama adaptasyon sağlamıştım. Babam, 8. sınıfa kadar kısa kollu giymeme vesaire karışmazdı; tabii askılı elbise, şort yasaktı. Bunun dışında, çok şükür ki eğitimimde beni hep desteklediler.
Açıkçası zorla kapandığımı kimseye söyleyemedim. Nedenini bilmiyorum ama ailem hakkında kötü düşünsünler istemedim, hâlâ da istemiyorum. Gerçekten başörtüsü konusu hariç o kadar iyiler ki… Onları çok seviyorum ama keşke babam bu konuda bu kadar baskıcı olmasaydı. Oysa kendisi kadın olsaydı asla örtülü olamazdı, asla katlanmazdı örtüye. Bunu suratına da söylüyoruz. Şu an bu konu dışında hiçbir şeyime karışmıyorlar. Annem kapanıp kapanmamama bile karışmazdı. Babamı destekliyor muydu, emin değilim ama karşı çıkmadı ve sustu. Bazen içim sıkılıyor, sanki bu ben değilmişim gibi hissediyorum. O kadar içim sıkılıyor ki aynaya bakmak istemiyorum. Kendimi çok çirkin buluyorum, sanki bu örtülü kız ben değilim. Bir yere kafamı yaslarken ‘Aman örtüm bozulacak’ kaygısı yaşamak istemiyorum. Markete giderken giyinmek istemiyorum. Bisiklet sürerken saçlarım uçuşsun istiyorum. Nasıl gözüktüğüme dikkat etmek istemiyorum. Açık olsaydım kendim gibi giyinebileceğimi hayal ediyorum. Buradaki her kız gibi saçlarımın rüzgârda uçuşmasını istiyorum. Gerçekten bunu o kadar özledim ki…
Şu an 22 yaşındayım. 9 yıldır kapalıyım. Bir gün bitecek bu, biliyorum. Bir gün açılacağım. Kendim olacağım. Umarım o gün çok uzak değildir. Buradan yaşı genç olanlara sesleniyorum; benim kadar uzatmayın, alışmayın. Açılın. Çünkü şu an benim asıl çekindiğim ailem değil; evet, onlardan da çekiniyorum ama aslında çevrem ne der, diyorum. Açık çıkacağım, okula gideceğim, herkes bana bakacak. Liseden arkadaşlarım da var. O yüzden mezun olduktan sonra yap, diyorum kendime. Açık çık dışarı… Gönülden diliyorum, umarım hepimiz bir gün kendimiz oluruz. Hepimizi mutlu, sağlıklı ve huzurlu bir gelecek bekliyordur. Umarım.
(Görsel: Graham Dean)
Comments (5)
ister istemez bunu okurken cidden çok duygulandım. bende 11 yaşımda ailemin kıyaslaması sonucu kapandım ve şuan 16 yaşındayım. aklım çok karışık bu konuda ben neyim nasıl biriyim hala çözemedim. kendi kendimi yiyip bitiriyorum her gün.. ama sen artık 22 yaşına gelmiş bir bireysin emin ol artık kimse seni yargılayamaz. kimsenin haddi değil bu emin ol arada sorarlar neden açıldın diye daha sonra seni böyle kabullenirler♥
Burada birçok hikaye okudum. Lakin bu hikayeyi ben yazmışım gibi hissettim. Neredeyse tamamen aynı şeyleri yaşamışız. Benim de gerçekten hakkını ödeyemeyeceğim harika bir ailem var. Bana hiçbir konuda zorlama yapmadılar, en ufak bir kararımda bile beni desteklediler. Ama konu kapanmak olunca henüz regl olmadan İslam dinine göre “günahlarım yazılmaya başlamadan” 5. Sınıfta bu baskıya maruz kaldım babam tarafından. Yeri geldi tişört giydim diye yeri göğü inletti. Ve ben gerçekten çok seviyordum onu o da beni sevsin istiyordum. Oldum olası sessiz sakin içine kapanık bir kızdım zaten. Ailem ne derse o doğrudur düşüncesi ile büyüdüm. Dediğin gibi benim de annem hiçbir şekilde bana baskı yapmadı. Aslında babama ‘daha küçük kapanmasın’ demiş ilk zamanlar. Bunu yıllaaar sonra sorduğumda öğrendim ama babam anneme de sesini yükseltince susmuş. 13 yaşıma kadar tüm vücudum kapalı sadece saçlarım bağlı açık giyindim. Ve 13 yaşımda da babam beni artık sever diye kapandım. Şimdi de 22 yaşındayım. 9 senedir başörtülüyüm. Ve evde bile son yıllarda tişört giyiyorum. Hani babam evde karıştığından değil ama belki de tişört giydiğimde zamanında kalbimi kırdığı için içimde bir yerlerde her zaman yasak gibi bir algı oluştu. Yazlık pijamalarım dahil her zaman uzun kollu olmuştur :). Bu konuyu babama açmaya cesaret bile edemiyorum. Çünkü gerçekten bana olan sevgisini verdiği değeri de görebiliyorum. Bunu kaybetmek istemiyorum. Bundan korkmak o kadar aciz hissettiriyor ki. Burada çok cesaretli yazılar okudum. Umarım sen de cesaretini toplayabilirsin. Yardımcı olamadım ama sadece çok derinden aynı hisleri yaşadığımdan paylaşmak istedim. Burada seni destekleyen bir kız kardeşin var bil istiyorum. Ben de henüz aşamadığım şeyler olsa da bir gün bu zinciri kıracağımın farkındayım. Belki de sandığımızdan daha yakın. Mutlu huzurlu bir hayat diliyorum sana ?
Merhaba güzel kardeşim, sana hem bir psikolog hem de yeni açılmış biri olarak yazmak istedim. Hem empati kurdum seninle hem de aslında 22 yaşından beri ara ara açılmayı düşünen ama kendimi o halimle de seven biriydim. Ama sonra noldu biliyor musun kendi hayatımı kurdum. Şimdi o korktuğunu yaşıyorum çevrem bana bakıyor iş arkadaşlarım sorular soruyor hatta bazen soramayıp diskosu yapıyorlar. Benim şansım ailem oldu ama bazı stratejiler de kullandım onları bu hale getirebilmek için eğer bana yazarsan seninle konuşmak isterm
Fiskos yapıyorlar* ama umrumda mı hiç değil
merhaba size ulasabilecegim bir Instagram hesabiniz var mi bu konu hakkinda konusmak istiyorum da?