Merhaba. Tamamlanmamış hikayemi içimi dökmek için yazmak istiyorum.

16 yaşındayım. Ailem aşırı dindar insanlardır. Bense onların aksine her şeyi mantık çerçevesinde düşünen biri oldum. Bana küçüklüğümden beri, büyüdüğüm zaman liseye gitmek yerine yatılı Kur’an kursunda kalmam gerektiği aşılandı. Herkes gibi okuyup meslek sahibi olmama izin yoktu. Çünkü kızlar okuyamazdı. Derslerimde başarılıydım, okulu çok seviyordum. Fakat asla liseye gidemeyeceğimi biliyordum.

Kapalı değilken bile hiçbir zaman şort veya kısa şeyler giyemedim. Ortaokul bittiği zaman ailem kapanmamı söyledi. Aileme çok karşı çıktım; eğer kapanmazsam bana telefon almayacaklarını, liseyi açıktan okumama bile izin vermeyeceklerini söylediler. Zorlamadılar ama bana başka seçenek de bırakmadılar ve ben istemeyerek kapandım. Bir gün özgür olduğum zaman açılırım, dedim kendime.

Keşke sorun sadece kapanmak olsaydı. Beni zorla yatılı Kur’an kursuna gönderdiler. Çok karşı çıktım, bağırdım, ağladım ama ailem “Eğer gitmezsen okula göndermeyiz ve telefonunu alırız” dedi. Ben de en azından liseyi açıktan okurum ve üniversiteyi kazanıp meslek sahibi olurum, diye düşünerek kabul ettim. Kur’an kursundaki günlerim zehir gibi geçti. Hiç arkadaşım yoktu çünkü istemiyordum, zaten utangaç ve sessiz biriyim. Artık her gün ağlamaktan ve olmadığım biri gibi davranmaktan yorulmuştum. Sadece hafta sonlarında eve geliyordum ve her gelişimde surat asıyordum. Hep ağlıyordum ve ölmek istiyordum. Annem benimle çok kez konuştu, sevdirmeye çalıştı ama düşüncelerim asla değişmedi. 1 yıl boyunca Kur’an kursunda kalmıştım ve hâlâ alışamamıştım. Ailem de artık dayanamadığımı anlayınca istemeyerek de olsa beni oradan aldı. Liseye gidemesem de üniversite okumama izin verdiler.

En azından artık Kur’an kursunda kalmadığım için mutluyum, sadece ders çalışmaya ve üniversite kazanıp ailemden uzaklaşmaya çalışıyorum. Ailemse, onların istediği gibi bir çocuk olmadığım için bunu her fırsatta yüzüme vuruyor. Beni açıkça sevmiyorlar. Fakat bu umurumda değil çünkü onları ailem olarak görmüyorum. Ayrıca dini çok sorguladım ve sonunda ateist oldum. Zaten dindeki birçok şeyi her zaman saçma bulmuştum. Aileme ateist olduğumu söylersem beni öldürürler. Açılmak istediğimi bile bilmiyorlar. Ateist olduğum halde her gün namaz kılıyormuş gibi yapıyorum, sabahın köründe namaza kaldırılıyorum. Dışarı çıkmak istemiyorum ve ailem asosyal olduğumdan şikâyet ediyor. Oysa ben kapalı halimden nefret ediyorum. Annem, “Biz senin cehennemde yanmanı istemiyoruz” diyor, ona “Cehennem diye bir yer yok” diyemiyorum. Keşke sadece derslerim için endişelenen bir ailem olsaydı… Ben sadece herkes gibi olmak ve okula gitmek istiyorum. Vücudumda en sevdiğim şey olan saçlarımı açmak ve güneşte aldığı rengi görmek istiyorum. Fakat bunları aileme söyleyemem, çünkü telefonumu alırlar ve beni belki yine Kur’an kursuna gönderirler. Şu an yapabileceğim tek şey ders çalışmak ve sabretmek. Rol yapmaktan ve hep güçlü kalmaya çalışmaktan çok yoruldum. Sadece kendim olmak istiyorum. Artık dayanamıyorum.

(Görsel: Kaye Donachie)