Beni okutmak istemiyorlar, “Ablan okuyup iş bulamadı, senden bir s*k olmaz” deyip kitap bile almıyorlar.

Nereden başlasam bilemiyorum. Artık çok doldum ve ilk defa yazmak istiyorum. Çocukluğumdan başlayayım. Çocukluğumu hatırlamak bile istemiyorum. Daha 2 aylıkken annem, ağladığım için beni elleriyle boğuyor. Teyzem evinden çıkıp beni annemin elinden zor alıyor. Keşke o gün orada ölseydim… Çok büyük bir yaşıma kadar sürekli şiddet gördüm, daha bugün bile tokat attı. 17 yaşındayım, bir yaşıtlarıma bakın bir de bana. Her güne bir kabusa uyanır gibi uyanıyorum. Daha 5 yaşımdayken ölmek için dua ederdim. Sorunlarım vardı, sürekli hasta olurdum, her gece altıma kaçırırdım. Her günüm kabustu. Tuvalete gittiğimi sanarak yatağa işerdim. Her seferinde ise dayak, psikolojik şiddet, “Seni öldürürüm, onu yaparım, bunu yaparım”… Elimde değildi, ne yapabilirdim ki? Bir gün yine altıma kaçırdım, altımı değiştirirken beni sobaya oturttu, “Bir daha yaparsan bütün vücudunu yakarım” dedi. Korkuyordum, elimden bir şey gelmezdi. Kimse de bana yardım etmezdi, ne ablam ne abim ne de babam… Abime de çok fazla baskı uygulandı, o da lisedeyken çok büyük şeyler yaşadı, farklı yollara düştü. Her gün kavga, her gün gürültü; hâlâ da öyle…

Bir gün eve komşu gelmişti, yanında benden 3-4 yaş küçük oğlu vardı. Kadınla annem balkona geçti, ben de onlarla oturmak istedim. Annem s*ktiğimin sigarası var diye beni kovdu, “Siz çizgi film izleyin” deyip salona gönderdi. Çocuk o gün salonda beni fiziksel olarak taciz etti, ben ilkokulda falandım. Sesimi çıkarmadım, çıkaramadım. Her gün o çocuğun yüzünü görmekten nefret ettim. Aileme anlatsam ne değişirdi, hiçbir zaman yanımda olmamışlardı ki o zaman olsunlar…

Babam hep başka çocukları sever, bizi hiç umursamaz. Hep onun başka çocukları övüp sevdiğini izleyerek büyüdüm. Parasını onlara verirdi; bana ayakkabı almaz, onlara ise servetini yatırırdı. Ben onun umurunda değilim. En son ne zaman “Kızım” demiştir, kim bilir…

Beni okutmak istemiyorlar, “Ablan okuyup iş bulamadı, senden bir s*k olmaz” deyip kitap bile almıyorlar. Para biriktirip aldığım kitapları yırtmalar, ders çalıştığımda “Kazansan da üniversiteye gidemezsin, kalk şuradan da şunu yap” demeler… Üniversiteye hazırlık kitapları almak için burs almak istedim ama babam zengin diye burs da vermiyorlar.

Ben alerjik astım hastasıydım. Çocukluğumun birçok günü hastanede geçmiştir, sürekli kriz geçiriyordum. İyileşeyim diye doktor hormonlu ilaçlar vermişti. Hormonlu ilaçlar vücudumu da etkiledi; 10 yaşımda daha ne olduğunu bilmeden regl oldum. Çevrem ve akrabalarım, “Kapan, kapanmak zorundasın, yanarsın” diye sürekli üstüme geldi. 12 yaşımdayken zorla kapandım. Ne hayal kursam hepsinde açığım. İstemiyorum, kapalıyken kendimi görmekten nefret ediyorum. Ne yapsam, hangi yolu seçsem bilmiyorum. İyi değilim. Öleceğimi bilsem düşünmeden kendime zarar veririm. Bunu söylediğim için bana ‘Ergen’ diyebilirsiniz ama ben yorgunum, yoruldum. Daha anlatmadığım, anlatamadığım o kadar şey var ki… Kendinize iyi bakın, okuduysanız teşekkür ederim.

(Görsel: Nicolaas Eekman)