Sanırım biraz rahatlamalıyım, bu yüzden buraya yazma gereği duydum. Ben 5. sınıfta arkadaşlarım kapanınca kapandım. Başlarda çok hevesliydim, ilk 1 yıl asla açılmayı düşünmedim. Ardından arkadaşlarım tek tek açıldı, böyle olunca benim de ara sıra aklıma açılmak geldi, bunu istedim ama günah olur, deyip içime attım. Bir sonraki yıl okul değiştirdim. Sınıfımdakiler beni başörtüme göre yargıladı, içime kapandım ve bunu kimseye anlatmadım. O 1 yıl çok zorlandım çünkü fiziksel olarak olmasa da duygusal olarak beni kısıtlamaya çalışanlar vardı ve bu beni rahatsız etti. Böylece açılma isteğim arttı.

Ertesi yıl ülke değiştirdim. Taşındığım ülke Hıristiyan bir ülkeydi. Başlarda her şey çok güzeldi. Başımı açmaktan vazgeçtim ama belli bir zaman sonra bir şeyleri anlamaya başladım. Çok önemsememeye çalışsam da insanlar ırkçı bakışlarını üzerimden asla çekmiyordu ve bana garip davranıyordu. Bu açılma isteğimi arttırdı ama içimde Allah korkusu olduğu için açılmadım. İçimde hâlâ Allah korkusu var ama zaten rabbim içimdekini biliyor. Belki de bu his beni daha kötü yollara itecek, bilmiyorum…

Ailem, kapanma konusunda bana asla baskı yapmadı. Annem, kapanmak için erken olduğunu da söylemişti ama ben annemi dinlememiştim. Bu aralar bu düşünce aklımdan çıkmıyor. Aynaya her baktığımda açık olsam nasıl olurdu diye düşünüyorum. Açık olsaydım insanlar bana nasıl bakardı diye düşünmeden duramıyorum. Her şeyi geçtim ama açılırsam akrabalarımın bana garip bakacağından korkuyorum. Ben başka ülkeye geçtiğimde dedem bana “Hıristiyan ülkeye geçtim diye dinini değiştirme” gibi şeyler söylemişti ve açıkçası bu durum beni biraz baskı altına soktu. Kuzenlerim açılmam için bana psikolojik olarak sinyal gönderiyor, “Açık olsaydın şöyle şöyle olurdu” diye.

Aklımdan çıkmayan bu açılma konusunu son zamanlarda daha da çok düşünür oldum. Açılmak istediğimi söylesem ailem buna ne der, bilmiyorum ama söyledikten sonra bana kötü bakacaklarını hissediyorum, ki bence babam izin vermeyecek ve kızacak. Annem başka ülkede olduğum için zorlandığımı biliyor ve bu yüzden giyimime pek karışmıyor, makyaj vesaire yapabiliyorum. Çünkü annem de biliyor ki biri beni daha fazla sıkarsa ben bırakabilirim. Buna rağmen geçenlerde babam giyimimle ilgili bir şeyler söyledi, pek önemsemedim. Diz kapağımın bir karış üstüne kadar giyinmem gerektiğini söyledi, tesettürlü bir insan öyle giyinmeliymiş. Bu beni açılmaya daha çok teşvik etti. Geçenlerde ablama ilk defa açılma düşüncemden bahsettim, örtünün bana çok yakıştığını ve kendisinin de yakında kapanmak istediğini söyledi. Ne yapacağımı bilmiyorum, aklım çok karışık. Bildiğim tek şey ne istediğimi bilmediğim…

(Görsel: Jessie Arms Botke)