Hepinize selam. Ben 15 yaşındayım. 10. sınıftaydım ve 11. sınıfa geçtim. Hikayem benzer aslında… Benim yaşadığım kapanma baskıları henüz 5. sınıftayken annemin baskılarıyla başlamıştı. Ailem inanılmaz muhafazakardır. Ben de Müslümandım, İslam dinine çok inanıyordum ve çok seviyordum ama bana yaptıklarıyla beni dinden de soğuttular. Artık dinden nefret ediyorum. Annem 3 sene boyunca her gün baskı yaptı; her seferinde altına basa basa söyledi, ben de sussun diye “Ortaokul bitsin, kapanacağım” dedim. O da “Tamam” dedi ve sustu ama ne tesadüf ki her seferinde çevremdeki kapalı insanları örnek gösterdi. Yok, “Bak, şu ne güzel kapanmış, ne güzel olmuş” diye… Neyse. Gel zaman git zaman, 8. sınıf bitti ve ben liseye geçtim.
Lisenin ilk günü kapandım. O kadar çok utanıyordum, o kadar çok nefret ettim ki… Düşünün; yeni bir ortama girmişsiniz, yeni bir okul, yeni çevre, yeni öğretmenler… Hiç istemediğim halde kapandım. En zoru da ne, biliyor musunuz? Bunu soran insanlara kendi isteğimle kapandığımı söylemek… Neyse. Gel zaman git zaman, mart ayı geldi ve annemin telefonunda not kısmına bir not yazdım, kendim bile söyleyemedim. Gösterdim, sonra bana kötü kötü baktı. Ben odama geçtim ve gelip telefonuma el koydu. Birkaç gün okula göndermedi. Ben de okula gidebilmek için “Tamam, açılmayacağım” dedim, vazgeçtiğimi söyledim. Tabii aslında vazgeçmemiştim. Sabah okula gittim, okulun oralarda başımı açıp okula öyle girdim. Kuzenim vardı, onunla aynı okuldaydık. O, annesine yani halama bu durumu söylemiş. Halam da beni uyardı, “Tamam hala, yapmam” dedim ama vazgeçmedim ve sabahları bunu tekrar tekrar yaptım. Halam annemi aradı ve anneme bu durumu anlattı, tabii annem çılgına döndü. Geldi, bana çok sert bir tokat attı, hızlı şekilde vurdu ve sonra babama söyledi. Babam da boğazımı sıktı, beni neredeyse öldürecekti, nefes alamıyordum. Neyse, sonra bir şekilde tekrar ikna ettim. Ardından da okullar kapandı.
Şu an kapalıyım. Biliyor musunuz, açıldığım okula gitmemek için okulumu değiştirdim, tekrar kapandığımı görsünler istemedim. Ben hâlâ kapalıyım ama Instagram’da açık olduğum hikayeler paylaşıyorum çünkü orası sosyal medya, orada olmak istediğin insanı gösterirsin, ben de öyle yapıyorum. Umarım beni üniversiteye gönderirler, bunu çok istiyorum. Bunun için önümde 2 sene daha var. Ekonomik özgürlüğümü kazanıp dilediğim gibi yaşamak istiyorum, saçlarımı savurmak istiyorum. Babaannem ve dedem de bizimle yaşıyor, onlar da yobazın teki, her şeyleri iğrenç. Beni dinden nefret ettirdiler. Umarım üniversiteye giderim, bir şekilde sabredeceğim. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
(Görsel: Rute Merk)
Comments (5)
Benzer hikayelerimiz var, seninle aynı yaştayım. Ben liseye geçerken kapandığımda isteyerek kapanmıştım. Çocuk aklıyla, alışveriş fikriyle, çevredeki ne zaman kapanacaksın soruları bitsin diye… zaten birkaç hafta sonra yanlış bir karar olduğunu anlamıştım. Açılmak istediğimi defalarca söylesem de ailem kabul etmedi. En kötü şeylerden biri de yazdığın gibi diğer insanlara kendin istediğin için kapalıymışsın gibi davranmak. O kadar mide bulandırıcı bir zorunluluk ki. Üniversite kazanmamı destekliyorlar neyse ki. Üniversiteye gidince artık onlar zorluyor diye veya sırf onlar mutlu oluyor diye kendi mutluluğumdan vazgeçmeyeceğim. Umarım ikimizde bir gün özgürlüğümüze kavuşuruz ♥
1 yıldır anneme diyorum asla izin vermedi.Ben de sinir hastasi cemaatin için de olan babama demeye karar verdim..izin almayip direk ben açiliyorum gibisinden bir şey dicem ama cok korkuyorum.ozgurlugum için koskocam korktuğum bir dağa adım atip en azindan bunu da etmeye uğraştım demek istiyorum..psikolojik olarak igrenc bakislarini kaldiririm da fiziksek bir şey yapmaz umarım
Ben de 11. Sinifa geçtim zorlaniyor musun kapali olmak nasil isteyerek mi kapaniyorsun sorularina artik yalan cevap veremiyorum..insanlarin da ben basortusunu cikarmadan ailemin izin vermedigi icin acilmadigimi bilmesini istemiyorum ayni zamanda da dedigin gibi kendimi yansitamiyor olman beni icten icten yakıyor(anlasilmayan bir cumlem varsa ozurlerimi söylüyorum su an içimi dökmem gerekti)
ben de benzer bir durumdayım. 11.sınıfa gidiyorum, 5.sınıfta kapanmıştım yaklaşık 2 yıldır da açılmayı düşünüyordum ama net bir karara varamamıştım en son dinden çıkmamla kararım netleşti. ama ailemin vereceği tepkiyi kestiremiyordum ve biraz da korkuyordum. bir gün laf arası anneme söyledim o anda bile kötü bir tepki almıştım sonraki iki gün yanıma gelip dakikalarca dine daha çok bağlanmam gerektiğini anlatıyordu. Ben de açılırsam da daha çok darlayacak günlerimi zehir edecek diye düşünüp böyle bir şey düşünmediğimi söylemiştim. ama şimdi mücadele etmem gerektiğini fark ediyorum, yakın zamanda tekrar söylemeyi düşünüyorum. babamla ayrı büyüdüğümüz için bu kararıma ne der bilmiyorum ama bir kaç söylenme dışında engel olacağını düşünmüyorum umarım da öyle olur.
hey merhaba, acilabildin mi?
[…] merhabalar. Buraya 2. yazışım, “Instagram’da açık olduğum hikayeler paylaşıyorum çünkü sosyal medyada olmak istediğin … başlığıyla bir hikâye yazmıştım, belki hatırlarsınız. Değişen tek şey, ateist […]