Ben bu sene sınava girdim, düşük puan aldığım için beni üniversiteye göndermeyeceklerini söylüyorlar. Şimdi bir işte çalışıyorum, bana “Çalışmaya devam et, yükselip daha fazla maaş alırsın, yaşın ilerlediğinde de evlenip kocana bakarsın” dediler. Kâbusum olan hayatı gerçekleştirmeye çalışıyorlar. Burada bir arkadaş “Temel ihtiyaç gidermeyi ebeveynlik sandılar” demiş, artık benim temel ihtiyaçlarımı da karşılamıyorlar.

8. sınıfın sonunda beni de kapanmam için zorlamışlardı. Ailem, akrabalar hatta öğretmenlerim bile ben o kadar küçük bir yaştayken “Sana bir sürü hediye, kıyafet, şal alırız” diye beni gaza getirmişlerdi. Daha sonra kapandım ama kapandıktan 1 hafta sonra, tebrikler bittiğinde yaptığımdan hemen pişman oldum. Tekrar açılamadım çünkü öyle bir şey olursa akrabalarımızın arasında bana çok karışacaklarını, buna izin vermeyeceklerini, izin verseler bile bana artık farklı bir gözle bakacaklarını biliyordum. Artık her şey için çok geçti. Yeni ben buydum ve hayatımın sonuna kadar bununla yaşamam gerekiyor, dedim kendime. İlk başta daha kolaydı ama zaman geçtikte sevmemeye, daha sonra da nefret etmeye başladım. Şimdi ise tamamen nefret ediyorum, herhalde bir sonraki adım dinden çıkmak falan olur. Aslında ben dinden çıkmayı istemiyorum.

Aileme bu sene bu isteğimi söyledim, beni net bir şekilde reddettiler, vazgeçirmeye çalıştılar. Ben zaten bu konuyu çok detaylı bir şekilde araştırmış ve isteğimden vazgeçmek için kendimi ikna etmeye çalışmıştım, her yolu da denemiştim ama hiçbiri fayda etmedi. En sonunda pes ettim ve etrafımdaki insanlara söylemeye başladım. Acaba daha sonra pişman olur muyum, diye düşünerek arkadaşımla uzak bir yere gezmeye gittim ve orada açık dolaştım. O kadar güzel bir histi ki… Çok güzel, çok özgür, çok mutlu hissettim. Pişman olmayacağımdan eminim. Başımdakini çıkartıp atmak istiyorum, zaten şu an yaptığım hoş bir şey değil; nefret ediyorum ama yapmaya devam ediyorum. Allah için yapmam gerek, oysa ben ailem için yapıyorum. Bazen diyorum ki yap gitsin, direkt dışarıya o şekilde çık, kabullensinler… Ama cesaret edemiyorum; ya beni döverlerse ya sokağa atarlarsa diye. Bunu onlardan beklerim. Artık sıkıldım, nasıl bir yol izlemem gerektiği hakkında hiçbir fikrim yok, lütfen yardım edin. Bu döngüden, böyle görünmekten sıkıldım. Kafesteki kuş bile benden daha özgürdür. Ailem hiçbir zaman benim istediğim şeyi yapmıyor ama ben her zaman onların dediklerini yapmak zorunda kalıyorum. İslam’ı araştırmamış, uygulamayı bilmeyen insanlar nedeniyle hayatımı yaşayamamak çok koyuyor. Umarım bu mesajı görürsünüz ve bana akıl verirsiniz çünkü ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum.

(Görsel: Alexander Tinei)