Ailem, beni taciz eden adamlardan hâlâ alışveriş yapıyor.

Öncelikle herkese merhaba. Ben Ebrar, daha 12 yaşındayım. Ben 12 yaşıma kadar hem baskıcı hem de dindar bir ailede büyüdüm ve büyümeye devam ediyorum. Bu yaşıma kadar hayatımda hiçbir zaman şort, crop ya da askılı şeyler giyemedim çünkü bütün akrabalarımız kapalıydı ve beni de öyle yetiştirmek istiyorlardı. Özellikle baba tarafım benim hayatıma sürekli karışıyordu. Ben amcamlara giderken pantolon dışında bir şey giyip gidemezdim çünkü gittiğimde amcam ve yengem tarafından yemediğim laf kalmıyor. Amcamın kızı benimle aynı yaşta, yani o da 12 yaşında ve şu an kapalı. Bütün aile bana da bunu ima ediyor. Ben kapanmak istemiyorum ama bir gün mutlaka kapanacağımı biliyorum çünkü kapanmazsam sülalede iç savaş çıkar. Şaka değil, gerçekten iç savaş çıkar. Hayatımda 2 kere tacize uğradım ve hâlâ tacizcilerimi görüyorum. Ailem o kadar dindar ki yaşadıklarımı anneme anlattığımda hiçbir şey yapmadı. Beni taciz eden adamlardan hâlâ alışveriş yapıyor. Bende psikoloji diye bir şey yok; tacizcimi her gün görmek, aile baskısı derken hepsi bir araya geliyor ve gerçekten artık ölmek için yalvarıyorum. Hayatım boyunca hep şort giyen insanlara özenerek büyüdüm. Yaşıtlarımın aileleri böyle değil. Sınıfımda ailesi, her şeyi giymesine izin veren insanlar vardı; ben her zaman onları kıskandım. Bugün anneme “Anne, kapri alalım mı? Kaprilerimin hepsi yırtık” dedim ve verdiği cevap, “Ebrar, orada uzun taytların var, onları giy, vücut hatların belli oluyor, kuzenine bak, nasıl güzel giyiniyor” oldu. Banyoya gidip saatlerce ağladım. Kapanmak aklımın ucundan bile geçmiyordu ama artık anladım; ben ne kadar kabullenmesem de bir gün mutlaka kapanacaktım. Bana bunları yaşatan herkesin Allah belasını versin.

(Görsel: Sterling Hundley)