Merhaba, çoğu kişinin mektuplarını okudum ve ben de içimi dökmek istiyorum. Aile zoruyla kapanmadım ama baskı çoktu; tüm kuzenlerim kapalıydı ve akrabalar tarafından sürekli “Ne zaman kapanacaksın?” sorusuna maruz kalıyordum. Ayrıca babam da aşırı dindardı. Annem okumuş, gezip görmüş biri ama babam tam tersi. Babam, ben daha 12 yaşındayken bana zorla etek giydirmeye çalışırdı, pantolon giymemi istemediğini çokça dile getiriyordu. Annem ise ona engel oluyordu, beni zorlamaması için babama sürekli bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Gel zaman git zaman, liseye geçtiğimde bir anda kapandım ama ne namaz var ne de doğru dürüst inancım… Bana aşırı saçma geliyordu ama çevremden gördüğüm onca baskıdan sonra kapandım, övgüler aferin’ler aldığım için de açılmadım.

Şu an kapalı olmama rağmen ne giysem laf yiyorum çünkü zayıf bir kızım ve uzun giyindiğimde direğe elbise giydirilmiş gibi duruyorum. Bu görüntüden hoşlanmıyorum, bu yüzden popomun altına kadar uzunlukta geniş ve tatlı kıyafetler giyiniyordum. Fakat artık kapanmam da yetmiyor, pantolonlarım geniş olmasına rağmen annem, “Böyle giyineceksen hiç kapanma” diyor. Onun deyimine göre babam bana tiksinerek bakıyormuş. Şu an üniversite sınavına hazırlanıyorum, üniversiteye gidersem bu şekilde gitmek istemiyorum çünkü tesettür sadece başörtüsünden ibaret değil. Eğer öyle olsaydı ilk gelen emirlerden birinin tesettür olması gerekirdi. Önce namaz olur, Allah sevgisi olur, sonra tesettürün kendisi gelir. O ne der, şu ne der, annem böyle istiyor, herkes kapalı gibi nedenlerle kapanma olmaz. Ben yine alışmıştım, böyle de mutluydum çünkü her iki durumda da ayrı ayrı güzeldim ama bu fedakarlığıma rağmen yine memnuniyetsizliklerle, kınamalarla karşılaştığım için doğru bildiğimi yapmaya karar verdim. Babam evlatlıktan reddeder, büyük ihtimalle annem de benimle konuşmaz. Başörtüsünü, beni evlatlıktan reddedecek kadar önemseyip namazımı önemsememesinden anlıyorum ki bu tamamen örfe bağlı. Herkes kapalı diye içlerinde açık olmamamı istiyor, laf getirmememi istiyor. Erkek kuzenlerimin yanında açık olmama kimse tek bir laf etmiyor, tüm ailenin kızları erkek kuzenlerinin yanında açık; oysa haramsa onlara da haram. Artık sadece sabrediyorum. Buradan çıktığımda rezil de olsam vezir de olsam kendi kararlarımdan dolayı olacağım. Tek bir dilek hakkım olsa herhalde üniversite sırasında ya da sonrasında beraber yaşayabileceğim ve ben bu sıkıntıları yaşarken beni sonuna kadar destekleyen, elimizi taşın altına beraber koyacağımız bir arkadaş olurdu.

(Görsel: Tsuguharu Foujita)