İçimde hiçbir kapanma isteği duymadan ‘Bir gün acaba ben de istediğim gibi yaşayabilir miyim?’ sorusunu düşünerek günlerim geçiyor.

14 yaşında, etkilendiğim bir konuşmadan hemen sonra kapanma kararı aldım ve o gün içinde kapandım. 3 yıla yakın bir süre kendi isteğimle devam ettirdiğim kapalılığımı artık istememeye başladım. Bunu anneme ilk söylediğimde ağladı, ikinci söylediğimde birlikte ağladık ve tarzımı değiştirmeye karar verdik ama benim istediğim bu değildi, hâlâ da değil. Ben saçımın özgürce savrulmasını istiyorum. Bu yük bana çok ağır geldi. Kafamdaki ayeti hakkıyla taşıyamıyorum; giyimim, fiziğim, ruhum, bedenim bunu yapamıyor. Benim yüzümden tesettüre laf gelmesini de istemiyorum. Anneme kesin olarak açılmak istediğimi söylediğimde beni okula yollamamakla tehdit etti. Keşke söylediği tek şey bu olsaydı… Beddualar etti, hakkını haram etmekle tehdit etti.

Şimdi resmen içimde hiçbir kapanma isteği duymadan ‘Bir gün acaba ben de istediğim gibi yaşayabilir miyim?’ sorusunu düşünerek günlerim geçiyor. Aslında annem her istediğimi yapmaya çalışan bir kadındır ama din onun hassas noktası, “Gerekiyorsa benim için kapalı kalacaksın” dedi. Oysa ben bunu yapmak istemiyorum, ne dediysem kabul ettiremedim. Annemle babamın telefon konuşmalarını okudum; konuşmada babam, “İnşallah açılmaz” derken annemin “Ben karşı çıktığım için biraz korktu, geri adım attı. Şansını sende deneyecek, sakın ona kanma, müsaade etme, gerekiyorsa beddua etmekle tehdit et” yazılarını gördüm. İstediğim şeyin, “18 yaşında her şeyi size sormadan yapabilirim” şeklinde bir özgürlük olduğunu sanıyor. Annem, “Eğer açılırsa asla üniversiteye göndermem” demiş ve babamın da ona karşılık olarak eğer açılırsam asla tek başıma gönderemeyeceklerini yazmış. Bunları okurken o kadar nefret doldum ve bir o kadar kırıldım ki… Onlar bana değil, başımdaki örtüye güveniyorlar. Babam 2-3 haftada bir bizi görmeye geliyor ve bu konuyu konuşmak istemediği için gelmeyeceğini, belki haftaya geleceğini de yazmış. Ben ailem yüzünden kapalı kalmak istemiyorum. Ben artık istediğim gibi yaşamak istiyorum. Umarım buraya bir gün ‘Başardım!’ yazabilirim. Bana biraz yardım edebilir misiniz, nasıl aileme bu durumu kabul ettirebilirim?

(Görsel: Eugeniya Dudnikova)