Herkese selam, ben 11 yaşında kapandım. Kapanma sebebim din aşkı değildi. Açık konuşmak gerekirse, saçım sürekli erkek gibi kesiliyordu ve marketteki bir kadının bana ‘Oğlan’ demesi sonucu kapanma kararı almıştım. Kapandığım zaman herkes çok iyi bir şey yapmışım gibi beni tebrik ediyor ve bana gururla bakıyordu. Küçük bir çocuğun istediği ilgiyi kapanarak almıştım ve bu hoşuma gitmişti. İlk yıllar böyle geçti. Kapanmanın zorluğunu 11 yaşında hesap edememiştim ama zaman geçtikçe zorluğunu iliklerime kadar hissediyordum. Kimine basit bir mevzu gibi gelebilir ama bir yerim açılacak korkusuyla doğru düzgün koşamamıştım, en basit örneği bu. Başımdaki örtü beni bir ortamdan otomatik olarak atıp bir ortama da otomatik sokuyordu ve o ortamlardan çıkmak için fikirlerim yeterli değildi. Bunu o zamanlar anlamamıştım çünkü çocuktum, ancak şimdi anlayabiliyorum. Her neyse.
2 yıl önce ilk açılma dürtüsü geldiği zaman korkmuştum. Hiç kimseye söylememiştim. Hatta saçlarımı sıfıra vurmuştum, saçlarım giderse o heves de gider diye düşünmüştüm. Uzun bir süre kendimi kandırmaya devam ettim. Dinini ve başörtünü seviyorsun, diyerek. Yaklaşık 6 ay önce kuzenimle bu konu hakkında konuştuktan sonra eve geldim, duşa girdim ve ciddi ciddi oturup 3-4 saat boyunca ağladım. Kendimi kandırdığımı fark ettim. Fakat gözyaşlarıma rağmen mutluydum çünkü itiraf etmiştim. Arkadaşlarımla paylaştım. Çok geçmeden anneme söyledim. Elbette beni desteklemedi, hatta bu konu hiç açılmamış gibi davrandı. Ablama söyledim, “Açılırsan evime gelme, ne ben ne kocam ne de kocamın ailesi seni öyle görsün istemiyorum” dedi. Geriye babam ve abime söylemek kalmıştı. İkisine de söylemekten korkuyorum. Abimle az önce konuşacaktım ama cesaretim bir şekilde yine yıkıldı. Konuşmam gerektiğini biliyorum ama nasıl? Açılmak istediğimden eminim ama tepkilerden fazlasıyla çekiniyorum. Umurumda değilmiş gibi davranırım ama bilmiyorum. Gerçekten isteseydim tepkilerden çekinmezdim diye de düşünüyorum ama kendimi 3 yıl sonra kapalı hayal edemiyorum. Çok değişik bir durum. 11 yaşında kapanmama izin verdikleri için ailemi hiçbir zaman affetmeyeceğim. 11 yaşında bir çocuğun Instagram hesabına, kulaklıkla müzik dinlemesine, arkadaş ortamına, saçına, giyimine karışan insanlar nasıl olur da ömür boyu kapanma kararımı 1 günde kabul eder? Her neyse, umarım bir gün açılır ve buraya tekrardan gelirim.
(Görsel: Felice Casorati)