Herkese merhaba, burada yazılanları uzun zamandır okuyorum ve ben de kendi yaşadıklarımı sizinle paylaşmak istiyorum. Ben 15 yaşındayken, annemin “Kapanmazsan liseye gidemezsin” sözü ile kapanmak zorunda kaldım. Başlarda her şey güzeldi; herkes beni tebrik ediyor, çok beğeniyor, doğru yolu bulduğumu söylüyordu ve bu da beni mutlu ediyordu. Artık aileme layık olduğumu düşünüyordum ama zamanla kendime ben ne istiyorum diye sormaya başladım. Sordukça da kapalı olmaktan nefret ettim, sanki bedenim başka ve görüntüm başkaydı. Dışarı çıkmadan önce tamamen hazırlanır, en son başımı yapardım; kısa süre de olsa kendimi aynada öyle görmek beni mutlu ederdi.

Şu an 25 yaşındayım. Artık tahammülüm de gücüm de kalmadı. Dün annem ve babamla konuştum. Babam, “Kendi tercihin” deyip saygı duydu. Annem cehennemde yanacağımı, saçımın her teli için zina günahı aldığımı söyledi ve bütün gün ağladı, o ağladıkça ben de ağladım. Ben “Senelerdir seni üzmemek için erteledim ama artık gücüm kalmadı” dedikçe duygu sömürüsü ile beni manipüle etmeye çalıştı.

Pes etmiyorum, bu yoldan asla dönmeyeceğim. Kendimi sevmediğim bir şekilde yaşamak istemiyorum. Öyle ya da böyle kabul edecekler. Bu bizim hayatımız, senelerce onların istediği gibi yaşadık, yaşadım ama artık kendi istediğim şekilde olmak istiyorum. Bana şans dileyin ve bu süreç bir an önce bitsin. Bu kararı alıp da cesaret edemeyenler, artık lütfen gidin ve direkt söyleyin…

(Görsel: William Bailey)