Herkese merhaba. Böyle bir platform ile tanışıp buradaki mektupları okumak, bu sancılı süreçte benim en büyük motivasyon kaynağım oldu. Ben 19 yaşında, bu sene üniversiteye başlayacak bir kadınım. Ben de ailem tarafından zorlanarak başımı örtüyorum. Aslında 14 yaşımda kendi isteğim ile başımı kapadım. Başlarda her şey harikaydı, çok mutluydum ve ailem bu konuda benim en büyük destekçim olmuştu.
Daha sonra liseye başladım, evimden uzak bir yerde lise okudum. Küçük yaşta hayata atıldım. Farklı insanlar, farklı görüşler ile tanıştım. İnanıp kabul ettiğim çoğu görüşüm günden güne değişti ve tesettür de buna dahil… Açılmaya karar verdim fakat muhafazakâr bir ailem olduğu için korkularım vardı. Bir süre bu isteğimle kendi başıma yüzleştim fakat zaman ilerliyordu.
17 yaşımda, ilk olarak anneme durumu anlattım. Büyük tepki gösterdi, ağladı, beni desteklemese bile bunu zorla yaptıramayacağını söyledi ve babamla konuşma kararı aldık. Zaten ipler de burada koptu. Babam bu durumu hiç hoş karşılamadı, hakaretler etti, onlara uygun bir evlat olmadığımı ve eğer açılırsam beni okuldan alacağını söyledi. Açık bir kızı olacağı düşüncesini asla kabul etmiyordu. Olanlar karşısında sadece susup ağladım. Bu mesele burada kapandı ve gitti.
Artık her gece ağlıyorum fakat sorunumu kimselerle paylaşamıyorum çünkü çevremde beni anlayacak, destekleyecek hiç kimse yok. Ailem açılma isteğimin hâlâ farkında fakat bunun üzerine hiç konuşmuyoruz. Onların istediği kişi olmadığım için benden uzaklaşıyorlar. Sanki kızları gibi değil de bakmak zorunda oldukları bir kişi gibi hissediyorum. Sevgilerini asla alamıyorum. Tek isteğim, ailemin bu kararıma saygı duymasıydı. Üzerimdeki bu yük günden güne ağırlaşıyor. Umarım bir gün her şey istediğim gibi olur.
(Görsel: Per Krohg)