Merhaba arkadaşlar. Ben de 10 yaşımda bir Kur’an kursuna giderken kapandım. Orada hafızlık yapacaktım ama aslında yapmayı hiç istemedim, sadece aile şiddetinden kaçmak için yazıldım. Hayatım hep en küçük şeyler için bile mücadele etmekle geçti. Kendi isteğimle kapanmadım. Bir gün kurstan o şekilde çıktım ve babam beni görünce çok sevindi, ben de babam beni sevsin diye kapandım. Evde kaldığımda şiddetin devam ettiğini görünce ben neden kapandım diye düşünür oldum. O arada babam, ablamı zorla kapatınca ben de korkup geri çekildim.
Şu an 12. sınıftan mezun oldum. Tek isteğim, hukuk okuyup şiddet gören kadınlara yardımcı olmak. Anneme “Açılmak istiyorum” dedim ve bana “Orospu mu olacaksın, seni kapıya atarız, para vermeyiz” gibi laflar etti. Şimdi de “Evlen, ne yapıyorsan yap” diyor. “Ben sana maddi yardım yapmam, bir tişört bile almam” dedi. Bu söylediklerini gerçekten yapacağını biliyorum çünkü mezuna kalmamı da istemedi ve bana “Sana kitap bile almam” dedi ve almadı. Artık böyle yaşamak istemiyorum. Ben kimin için kapalıyım; hayır, Allah için değil, babam beni dövmesin diye. Artık yeter. Bunları yaşamak istemiyorum, dışarı çıkmak istemiyorum, aynaya bakmak istemiyorum. Ben bu kişi olmak istemiyorum ama maddi yardım olmadan ne yaparım, bilmiyorum.
(Görsel: Leonid Pasternak)