İstiyorum ki kelimeler zihnimdekilerle birleşip bu satırları oluştursun. Şu an zihnimde ne yazacağımın da ne anlatacağımın da taslağı yok. Gelişigüzel yazıyorum, gelişigüzel yaşadığım gibi.

İnanıyorum. Allah var. Peygamber vardı. Kur’an gerçek. Ama… Ama kalbimin en derinlerinde sızlayan bir şey var. Bütün bu inançlara rağmen yağmurda ıslanmak isteyen tarafım ağır basmak üzere. Çok korkuyorum. Sık sık kendime ‘Ya biz yanlış şeye inanıyorsak, ya dönüşü olmaz bir yolda yanlış inançlarımızla ilerliyorsak’ diye tekrarlıyorum. Ama içimde bir şeyler bu cümleyi sadece sorumluluklarımdan kurtulmaya çalışmak için kurduğumu biliyor. Bana avaz avaz bağırıyor, ‘Sen bu değilsin. Bunu yapamazsın. Ömrünün sonuna kadar aynada göreceğin yüz bu olacak’ diye. Ama ben yapamıyorum.

Hatayı nerede yaptım? Bana açılma isteğini hafiften aşılamaya başlayan ilk şey neydi? Güzel kızların fotoğrafları mı? Yoksa çevremdeki arkadaşlarım mı? Ya da geçmişi eşeleyip küçükken dahi kıyafetlerime karışıldığını hatırlamam mı? Ha, bir de kardeşimin zorla kapatılmaya çalışılıyor olması da olabilir.

Hangisiyle başladı, bilmiyorum ama bambaşka bir şeyle bu his bitmeli. Arafta kalmaktan çok yoruldum. Tam diyorum, ‘İşte bu kadar, kabullen artık. Sen bu başörtüyle yaşayacaksın’ diye. Ama birkaç güne karşıma nefsimin en büyük yenilgileri çıkıyor. Niye böyle oldu? Birkaç ay öncesine kadar üniversiteyi kazandığımda gerekirse resti çekip bu evden açılarak gideceğimi planlamıyor muydum? Yanlış düşünüyormuşsunuz arkadaşlar. Üniversite bir kurtuluş değil. Sadece baskılarınız ve acılarınızın gözünüzün önünde olmadığı alan. Ama o baskılar, o korkular öyle bir birikiyor ki boğazınızda düğüm düğüm oluyor. Kurtuluş yok!

Kazandım. Çok da güzel bir özel üniversiteye tam burslu yerleştim. 2 gün sonra gidiyorum ama ben valizimi yine aynı kıyafetlerle doldurdum. Birkaç haftalık mutluluğum bu gece yine saçma sapan sebeplerle sonra erdi. O başörtü iğneleri yine alındı, kollarıma bir bir saplandı. Yine bedenimde çizik izleri var.

Ben yapamıyorum. Çekip gidecek olsam dahi anneme bir acı da ben vermek istemiyorum. Evet, tek sorun onun baskısı ya da isteği değil. İçimde manevi anlamda da bunu engelleyen şeyler var. Ama şunu düşünmeden duramıyorum. Bir gün annem ölse… Açılır mıyım? Cevap beni o kadar korkutuyor ki… Evet, desem hayatımı başkası uğruna feda etmiş gibi duracağım. Hayır, desem içinde bulunduğum durumda hiçbir suçlu kalmayacak ve ben kendi kalbimle baş başa kalacağım, ki bu inanılmaz zor.

Allah’ım… Ya bana başka bir hayat çiz ya da ben bu yaşama veda edeyim artık.

lily – 18 Eylül 2021

(Görsel: Joan Miró)