Bugün benim için özel bir gün. 8 yıl sonra ilk defa saçlarımda rüzgârı hissettim. Şu an mutlu olmam gerekiyordu, değil mi? Değilim. Ailemde, annem hariç kimsenin bundan haberi yok. Annem, eve döndüğümde bana hayatımda duymadığım hakaretleri etti. Erkekler için açıldığımı ve orospu olduğumu söyledi. Oysa erkeklerle bir ilgim yok. Hayatımda bir kere bile sevgilim olmadı. Yıllarca maruz kaldığım psikolojik şiddet yüzünden erkeklerden soğudum. Kendimi bir erkekle yan yana yürürken bile düşünemiyorum. Bütün erkeklerin babam, abim ve erkek kuzenlerim gibi içlerinde bir canavar beslediğini düşünüyorum.

Annem açıldığımı kimseye söylemeyecekmiş. Çünkü biliyor ki herkes duyarsa bu artık kabul edilebilen bir durum olur. Bu yıl üniversiteye gideceğim ve bir daha asla eve dönmeyeceğim. Çünkü annem bu şekilde eve gelirsem beni almayacağına dair yemin etti. Beni bu şekilde silip atmasına şaşırmayın, ben küçükken de evde bir boğaz eksilsin diye başka bir aileye vermişti. İnsan ailesini seçemiyor. Bu kadının beni zerre kadar sevdiğine inanmıyorum. Ergenliğe girdiğimden beri bana hayatı dar etti. Erkeklerle okumam günah olur diye önce okuldan aldı. Neyse ki bir şekilde üniversiteyi kazandım. Fakat benim savaşım henüz bitmedi. Dayak da yesem özgürlüğümden vazgeçmeyeceğim. Artık korkum yok. Saç teli göründü diye dayak yiyen çocuğu içimde öldürdüm. Aslında ben kendimi öldürdüm. Şu an geleceğimi bile göremiyorum. Ailem kararından vazgeçip beni kabul edecek mi yoksa ömür boyu onlara hasret mi kalacağım, bilemiyorum. Güzel bir gelişme olursa yeniden yazacağım. Sağlıcakla kalın yoldaşlarım.

(Görsel: William Brickel)