Merhaba. Bugün buradaki yazıları okuyarak ağlayan bir kız olarak değil, başardığı için ağlayan bir kız olarak yazıyorum. Kısaca hikayemden bahsetmek istiyorum. Ben 6. sınıfta isteyerek kapandım çünkü eninde sonunda kapanacaktım. Ablam gibi olabilmek için, kabul görmek ve daha fazla sevilmek için kapanma kararını erken verdim. Maalesef kısa bir süre sonra açılmak istedim ama ailem böylesine büyük bir karar vermek için çok küçük olduğumu söyledi. Nedense kapanırken aynı şeyi söylememişlerdi. Aradan uzun bir zaman geçti, takvimler Eylül 2019’u gösteriyordu. Liseye başlamıştım, hem de İmam Hatip lisesine başlamıştım. Derslerim bahanesiyle çok fazla Kur’an-ı Kerim meali okuyordum ve böylelikle sorgulama dönemim başladı. Ayetler bana mantıksız geldikçe daha çok okudum, daha çok sordum ve kendimce en mantıklı karara vardım. Sonuç olarak açılmaya karar verdim.

İlk önce en yakın arkadaşıma yani ablama söyledim, beni desteklemese de kızmadı. Bir süre sonra anneme, ertesi gün de bölüm sonu canavarı olan babama söyledim. Ebeveynlerimle konuşurken çok ağladım çünkü onlardan beklemediğim tepkiler aldım. Her şeyin sonucunda açılmak istiyorsam açılabileceğimi ama beni desteklemediklerini söylediler. Bu sitede yazılanları okurken hiçbir zaman ailemle konuşacak cesareti bulamayacağımı düşünüyordum ama korkarak yaşamak istemedim çünkü her ne olursa kararlar benim kararım, hayat benim hayatımdı.

(Görsel: Yoko Akino)