Kimse zorlamadan kapandığım için kendimi aptal gibi hissediyorum. İmam Hatip ortaokulunda okudum ama ailem çok dindar olduğu için değil. Okul evimize yakındı, çok da övüyorlardı… Orada okurken istemsizce kapanmam gerektiğine inandım ama kafama ‘liseye başlarken kapanacağım’ diye kazımıştım. Okulda başarılı olunca şal hediye ediyorlardı, “Bu hediye vesile olur” diyerek. Kötü niyetleri yoktu, varsa da ben onlar şal hediye etti diye etkilenmiyordum -ya da öyle sanıyordum-.
Liseye gideceğim ilk gün sabah uyandım ve daha önce hediye ettikleri şallardan birini taktım. O kadar da kötü bağlamıştım ki şimdi o gün çekildiğim fotoğraflara bakınca utanıyorum. Annem gülüp “Daha erken değil mi?” gibi şeyler söylemişti. Kendi kendime birden kapanıvermiştim, aman ne güzel!
Okuduğum okuldan dolayı etki altında kaldığımı düşünüyorum. Aslında artık kapalı kalmak istemiyorum ama açılmaktan da çekiniyorum. Anneme söyledim, “Seni biz zorlamadık, kendin kapandın” dedi, “Üstelik açılıp kapanmak da neyin nesi? İnsanlar üstüne güler” dedi. Hiç umurumda değil. Üniversiteye başlamadan açılacağım. Babama hiç söylemedim, nasıl tepki vereceğini bilmiyorum hatta hiç kestiremiyorum. Annem, teyzeme ve kuzenlerime söylemiş. Hepsi birden bana vaaz vermeye başladılar. Böyle şeyler çok rahatsız edici, ben kimseden öğüt dinlemek istemiyorum.
Sadece kendi kendime kapandığım için kızgınım. Umarım içimdeki sese kulak verip üniversiteye başlamadan açılırım. Çok istersem olacağına inanıyorum. Hepimiz başarabiliriz kızlar…
(Görsel: Naomi Okubo)