Merhabalar dostlarım. Bugün birçok kişinin yazdıklarını okudum. Ben günlerdir hatta aylardır düşünüyorum. 5 Haziran günü örtündüm. Ailem her ne kadar baskıcı değilse de babam çok açık giyinmeme izin vermezdi, ki zaten ben kendim de giyinmezdim. Pantolon-tişört; klasik şeyler. Her neyse.
Dedem çok baskı yapardı, “Bacakların cehenneme odun olacak” derdi. İnsan ister istemez etkisinde kalıyor, zaten ben küçüklükten beri Kur’an kursu gezerdim. Dinimi de çok seviyorum. Ancak bir gün dedem bana bir konuşma yaptı. 16 yaşındayım, çok etkilendim. Aklımın ucunda “Ne zaman kapansam?” sorusu vardı. Zaten bizim ailede herkes kapanır diye bir algı var. Yani aslında küçüklükten beri kendimi hep kapalı olarak düşünüyorum. Ben influencer’lara bakarak ve onlara özenerek bu psikolojiyle örtündüm.
İlk başlarda çok mutluydum. İlk gün dedeme bir fotoğraf gönderdim. Dedem “Keşke daha düzgün giyinseydin” yazdı, daha ilk günüm olmasına rağmen. Hiç unutmuyorum, o an içimden “Bak, dedeni memnun edemedin. Kapandın da ne oldu?” dedim. Sonra dedim; sanki dedem için kapandım, hah!
Aylar geçti, hep mutsuzdum. En yakın arkadaşıma anlattım; geçer, dedi. Ben de böyle düşünüyordum. Ama günlerdir hatta aylardır geçmiyor. Sanki içimde bir burukluk var. Her mağazanın önünden geçerken “Keşke ben de bunları giyinseydim” diyorum. Artık açılmayı düşünüyorum. Anneme “Anne, yapamıyorum, bir hata yaparsam affet” dedim. “Kızım istiyorsan psikoloğa gidelim. Şeytan içine vesvese veriyordur. Hemen karar verme ama açılmak istiyorsan açıl” dedi. Mutlu oldum, zaten babam da rahat birisi. Çok tepki göstereceğini zannetmiyorum.
Umarım başarırım ve buraya yazarım. Üzülmeyin kızlarım, kendimizi bulacağız, mutlu olacağız. Herkesin istediği şekilde yaşayabileceği bir dünya dileğiyle. Umutsuz kalmayın.
(Görsel: Pierre Mornet)