Herkese merhaba. Ben Elif, 14.5 yaşındayım ve 10. sınıfa gidiyorum. Başımdaki örtünün artık beni her gün ağlattığı bir duruma geldiğim için yazıyorum bu satırları.
Ben çok dindar bir aile içinde büyüdüm. Küçükken beynimi o kadar yıkamışlardı ki okuldan geldiğim gibi Kur’an kursuna giderdim. Yolda açık bir kadın gördüğümde “Cehenneme gidecek” derdim… Genelde aileler çocuklarını regl olduktan sonra örter ama benim annem ben daha regl olmadan (10-11 yaşlarımda) bana pantolon ve kısa kollu giymeyi yasaklamıştı. 8. sınıfa geçerken regl oldum ve annem bunu öğrendiğinde hemen bana şal vs. almaya başladı. Asla karşı gelemiyordum çünkü döveceğini biliyordum.
8. sınıfın ilk günü okula örtülü bir şekilde gittim. İnsanlar bana o kadar kötü bakıyordu ki… Çünkü şal bağlamayı falan bilmiyordum, kafama sarıp öylece çıkmıştım. İnsanların o bakışları yüzünden derste ağlamamak için kendimi zor tutmuştum. Bunlar öğleden önce oldu ve öğle arası eve geldiğimde ağlayarak örtünmek istemediğimi söyledim. Ve annem bana karşı o müthiş tehdidini kullandı… “Eğer örtülü imanlı bir kız olmazsan seni okutmam”. Yatağıma girip ağladım ve okula, daha doğrusu ilk derse gitmedim. Ablam yatağımda ağladığımı görünce “Sen kalk git, ben anneyle konuşacağım” dedi ve ben okula tekrar açık gitmiştim ama 1 hafta sonra her şey yine başa döndü…
Ailem açık olduğum o 1 haftalık sürede bana berbat davrandı. Hocalar şimdiden test kitapları aldırmaya başlamıştı ama ailem bana almıyordu, bazen yemek vermiyorlardı; kısacası çok kötü davranıyorlardı. Dayanamayıp tekrar örtündüm ama her şey daha kötü oldu.
Bu başlangıçla 2 yıldan fazladır zorla kapalıyım. Hep kendimi alıştırmaya çalıştım ama olmadı, sürekli o şalın içinde boğuluyor gibi hissediyorum. Abim medresede okuyor. Eve her geldiğinde annemlere “Bu kızı sakın unutmayın, kızlar okutulmaz” deyip duruyordu ama annem, “Hayır, benim kızım benim güvenimi boşa çıkarmaz” diyordu.
Herkes “Üniversitede açılırsın” diyor ama bana bu da çok imkânsız geliyor çünkü ailem beni asla rahat bırakmayacak. Üniversitede açılırsam abimin “Ben demiştim” demesini istemediğim için üniversiteye geçmeden açılmak istiyorum ama yolda kısa kollu giyen bir kadın görünce bile orospu damgası yapıştıran bir anne ve baba ile bu nasıl olacak, bilmiyorum… Lütfen yardım edin, ben artık nefes alamıyorum. Kafam her gün bu düşüncelerle dolu olduğu için adam akıllı ders çalışıp eğlenemiyorum. Sadece saçlarımı açıp dizime kadar gelen tunikleri atmak istiyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Ölümüm bu aile yüzünden olsun istemiyorum, ben henüz çok küçüğüm.
(Görsel: Amedeo Bocchi)
Comments (3)
Merhaba Elif, ilk olarak sana söylemek istediğim ve en önemli olan şey şu; nerede yaşadığını bilmiyorum , neleri seversin bilmiyorum , hayallerini bilmiyorum sadece yaşadığın zorlukların bir kısmını biliyorum ve inan bana bunlar bile seninle aramda görünmez bir bağ oluşturuyor. Hayat şu an içinde bulunduğun zorluklar kadar değil. Evet sen asla bu yaşadıklarını hak etmedin kimse de etmez ama ayakta durmak zorundasın. Çok zor ama bir gün elbet değecek sana söz veriyorum. Ne desen haklısın ne kadar ağlasan da haklısın. Olmadığın biri gibi davranmak çok zor seni anlıyorum. Yapabileceğin en iyi şey kendini olabildiğince geliştirmek ve şu lanet sınavda iyi bir sonuç elde edebilmek. Elde et ki sana söyleyebilecekleri ufacık bir sey bile kalmasın. Zaten bir gün başarılı,kendi ayakları üzerinde duran bir kadın olduğunda da zinciri kırmış olacaksın ve unutma asla yalnız yürümeyeceksin 🙂
güzelim, öncelikle umudunu kaybetme. daha yaşın çok genç sakın pes etme. 40lı 50li yaşlara gelip istediğinin bu olduğuna karar verip açılan insanlar gördüm, hatta tanıdım. bu yüzden kesinlikle pes etme.
benim tavsiyem şu; okulda güvendiğin bir öğretmen var mı rehberlik hocan mesela? Eğer ailene anlatmayacağını düşünüyorsan ona derdini anlatabilirsin. Ailenin fikri değişir mi bilmiyorum fakat eğer sen açılmak istediğini söylersen ve buna ağır tepki verip seni üniversiteye göndermeyeceklerini söylerlerse onlara karşı çıkabileceğini düşünüyor musun? Eğer düşünüyorsan fikirlerini yavaş yavaş anlatabilirsin ya da çat diye, seçim sana kalmış. Ama eğer ki onlara karşı çıkamayacağını düşünüyorsan üniversiteyi beklemen daha doğru olabilir çünkü okumazsan kendi hayatını kurma, ekonomik bağımsızlığını kazanma ihtimallerin çok düşer ve bu da bu isteklerini çok daha fazla geciktirir.
Eğer durum fiziksel şiddete kadar giderse, ya da allah korusun zorla evlilik falan; kesinlikle polise gitmekten, sosyal medyada sesini duyurmaktan çekinme
Aynı şeyleri yaşayan aynı yaşta bir genç kızım.Lütfen benimle iletişime geç ve hızlıca birbirimize yaardımcı olalım.e-mail:[email protected]