Merhaba. Ben 19 yaşındayım. Bu sene üniversiteye geçeceğim, okulun başlamasına günler kaldı. 5 yıl önce ailemin günden güne artan baskıları sonucu liseye geçerken kapandım. Eğer kapanmazsam okula göndermeyeceklerini söylediler. Okuyamama korkusu üzerine kapandım ama o günden bugüne hiçbir şey değişmedi. Her gün ama her gün artan açılma isteğim hiç sönmedi.
Lise 1. sınıfta arkadaş grubum da benim gibi kapalıydı. O kadar zor olmadığını düşünsem de ve günden güne alışmış gibi gözüksem de ilerleyen senelerde böyle devam etmedi, kendim olamadığımı fark ettim. Davranışlarım, konuşmam; her şeyim değişmişti. Öyle utangaç, öyle içine kapanık birine dönüştüm ki nefes alamamaya başladım. Ailemle konuşmaya çok çekindim çünkü annem o zamanlar kanser hastasıydı, onu üzmekten çok korkuyordum. Oysa konuşursam beni anlayacak tek kişi oydu ama maalesef lise 2. sınıfta onu kaybettim. Sonrasında yapayalnız kaldım. Ablamla konuştum ama beni her defasında çok sert karşıladı. “Babama söyle, ben karışmam” dedi, asla yardımcı olmadı. Benim asla babamla öyle sıkı bir baba-kız ilişkim olmadı. Bir kere sohbet ettiğimizi bile hatırlamıyorum ve vereceği her tepkiden aşırı korkuyorum.
Ben artık üniversite kazandım ve artık 14 yaşında bir kız çocuğu değilim. Babamın karşısına geçip bunu ona nasıl söyleyeceğim, hiçbir fikrim yok. Çok korkuyorum, artık kendim olmak istiyorum.
(Görsel: Pierre Mornet)
Comment (1)
Gerçekten üzücü çok fazla böyle hikaye var. Ben de aynı sıkıntıyı sevgilimle yaşadım ve şimdi o çok mutlu. Umarım sende konuşabilirsin ve seni ankyaşıla karşılarlar. Üniversite kazandın eğlenmek gezmek özgür olmak istiyosun. Umarım başarırsın.