Merhaba. Ben yaklaşık 4 yıldır kapalıyım ama son 1 yıldır bunu istemediğimi fark ettim. Aileme açılma sürecim çok uzun sürdü ve en zorlusu oydu. Bu site sayesinde tanıştığım bir ablaya kendimi açmıştım, onun çok desteğini gördüm.
Yaklaşık 2 hafta önce dışarı çıkacaktık; ailem kıyafetime kızdı ve dışarı çıkmaktan vazgeçtik, o akşam aileme kendimi açtım. Söyledim. Ummadığım bir yumuşaklıkla karşılaştım. Annem kızdı, babam tebliğ etti; dinledim ama içimdeki istek halen gitmemişti. Konu o gün öylece kapandı. Yakın zamanda bu kez ablamla anneme kendimi açtım, bu kez çok kızdılar. Geçen gün ikna olduğumu düşünmüşler… İçimde manevi eksiklik varmış, bu bir geçiş süreciymiş, açılamazmışım. Açılırsam bir daha eve gelemezmişim. Kızları olamazmışım… Korktum. Vazgeçtim. Keşke rızalarını alabilseydim.
Bu sene ilk kez üniversiteye gideceğim. Yeni bir ortam, yeni insanlar; yeni ben’le gitmek istiyorum. Çok üzülüyorum, üzülmekten ölünür mü? Keşke ölsem diyorum ama kurtuluş bu değil, biliyorum. Keşke izin verseler. Onlara göre kendi isteğimle kapanmışım, e o zaman neden kendi isteğimle açılamıyorum? Ne var bu kadar kızacak, istemiyorum işte… Dedim de zaten; Allah için değil, sizin için kapalıyım, artık içimden gelmiyor diye… Nafile. Ne yapmalıyım? Üniversitede gizlice açılamam, rızaları olmadan hiçbir şey yapamam. Nasıl ikna edeceğim?
(Görsel: Enrique Martínez Celaya)